بررسی حجیت ظواهر قرآن(در پرتو آموزه های نهج البلاغه)

میزان اتکا به ظواهر قرآن و نقش روایات در این مهم، از مبانی زبان شناختی قرآن کریم بوده و همواره حجم درخوری از مباحث اصولی و هرمنوتیکی را به خود اختصاص داده است. در آموزه های امیرمومنان علی علیه السلام با دو دسته از بیانات مواجه هستیم. دسته اول شواهدی که ممکن است از آنها حجیت ظواهر قرآن و استقلال آنها در فهم و استنباط برداشت شود و دسته دوم شواهدی که در آنها ذو وجوه بودن قرآن یا نیازمندی به اهل بیتعلیهم السلام در فهم مطرح بوده و ممکن است از آنها عدم حجیت ظواهر قرآن و عدم استقلال آیات در فهم و تفسیر،استنباط شود.نویسندهضمن نقد این دو برداشت، بر این باور است که ظواهر قرآن پس از فحص و یاس از قراین ( نه الزاما قراین روایی) حجیت داشته و می توان به آن معنا اعتمادداشت. و این موضوعی است که می توان با تکیه بر آموزهای نهج البلاغه استنباط و استخراج نمود