سوگند در دعاوی بین‌الادیانی و بین‌المللی در فقه امامیه و حقوق ایران

سوگند یکی از ادله دعواست که علی القاعده در تمام نظام های حقوقی پذیرفته شده است. بدیهی است هر نظام حقوقی برای اعتبار، تاثیر و نفوذ سوگند ممکن است شرایط ویژه ای را مورد توجه قرار دهد که عمده این شرایط متناسب با ارزش های حاکم بر آن جامعه است. از آنجا که در جامعه ایرانی عنصر دین و توحید اصلی ترین ارزش حاکم بر جامعه است، قانونگذار نیز با تاکید بر حفظ این ارزش صرفا سوگند با لفظ جلاله را معتبر اعلام کرده است. تاکید بر لزوم این شرط در دعاوی مسلمانان ایرانی با یکدیگر، آنجا که یادکننده سوگند ایرانی و مسلمان باشد کاملا منطقی است و هیچگونه پرسش و مشکلی پدید نمی آورد. اما تاکید بر لزوم این شرط در دعاوی غیرمسلمانان ایرانی و بیگانگان به ویژه بیگانگان غیر مسلمان پرسش آفرین است، پرسشی که قانون ایران به صراحت به آن نپرداخته است. پس باید به استناد اصل یکصد و شصت و هفتم قانون اساسی پاسخ پرسش را از فقه و شریعت اسلامی جستجو کرد.مقاله حاضر با مطالعه