l’engagement esthétique chez abdellatif laâbi : poétique subversive et responsabilité de l'intellectuel

Poète avant-gardiste et co-fondateur de la revue souffles en mars 1966, abdellatif laâbi n’en finit pas de ressembler à son œuvre. certes, l’auteur ne peut échapper à sa création ni la création à sa vie, cependant les épreuves traversées ont aiguisé sa plume et forgé son verbe. derrière le « je peux ce que j'écris » qui structure l’œuvre, on sent la présence d’un « je peux ce que je lis » de la part du lecteur. c’est dire que cette voix singulière et féconde qui se joue des modes esthétiques et transgresse les genres invite le lecteur à explorer ses territoires nourris de doutes profonds et d’interrogations brûlantes. cet article se propose d’analyser la manière dont l’engagement poétique de laâbi évolue vers une forme d’engagement esthétique plus large, qui engage le lecteur dans un processus de coopération textuelle. en ce sens, l’analyse du concept de mondes possibles, tel qu’il a été théorisé par umberto eco, permet de cerner cette ouverture et ce mouvement perpétuel caractéristique de l’œuvre laâbienne où le texte se conçoit comme un espace en perpétuelle recomposition, reflétant ainsi les potentialités multiples d’une résistance poétique à toute forme d’atteinte à la dignité humaine.

تعهد زیبایی شناختی در آثار عبد اللطیف اللعبی: بوطیقای دگرگون کننده و مسئولیت روشنفکر

شاعر پیشرو و هم‌بنیان‌گذار مجله *souffles* در مارس 1966، عبد اللطیف اللعبی هیچ‌گاه از آثارش جدا نیست. البته، نویسنده نمی‌تواند از خلق خود فرار کند و نه خلق از زندگی او، اما آزمون‌هایی که او گذرانده، قلم او را تیز کرده و زبانش را شکل داده است. پشت جمله «من می‌توانم آنچه را که می‌نویسم» که ساختار اثر را شکل می‌دهد، حضور «من می‌توانم آنچه را که می‌خوانم» از سوی خواننده حس می‌شود. این بدان معناست که این صدای منحصر به فرد و بارور که از سبک‌های زیبایی‌شناختی فرار می‌کند و ژانرها را زیر پا می‌گذارد، خواننده را به کشف سرزمین‌هایی دعوت می‌کند که سرشار از تردیدهای عمیق و پرسش‌های سوزان است. این مقاله به تحلیل چگونگی تکامل تعهد شاعرانه اللعابی به سوی شکلی از تعهد زیبایی‌شناختی وسیع‌تر می‌پردازد که خواننده را در یک فرآیند همکاری متنی درگیر می‌کند. در این راستا، تحلیل مفهوم «جهان‌های ممکن»، همان‌طور که توسط امبرتو اکو نظریه‌پردازی شده، به ما کمک می‌کند تا این گشودگی و حرکت دائمی که ویژگی آثار اللعابی است را درک کنیم، جایی که متن به عنوان فضایی در حال بازترکیب مداوم تصور می‌شود و در نتیجه، پتانسیل‌های متعددی از یک مقاومت شاعرانه در برابر هرگونه تعرض به کرامت انسانی را بازتاب می‌دهد.