étude de l’énonciation dans l’œuvre autobiographique la gloire de mon père de marcel pagnol

La gloire de mon père, un ouvrage qui a été écrit en 1957 par marcel pagnol, est un roman autobiographique. selon les caractéristiques des œuvres autobiographiques, l’auteur est le personnage principal du roman. notre principal problème dans cette recherche est que cette histoire est racontée par un enfant (le petit marcel), alors que l’auteur est un adulte. donc, nous avons étudié l’énonciation et les jeux de l’embrayage et du débrayage pour savoir qui parle dans ce roman.  notre hypothèse est que la diversité des énonciateurs, provoque la dynamique du texte du roman autobiographique et à travers l’explication des embrayages et les débrayages des énonciateurs par rapport à la situation de l’énonciation, nous pourrons séparer les personnages. dans ce roman, l’auteur a décrit tous les événements dans un ordre chronologique, ce qui a rendu le texte plus facile à lire et moins compliqué. la méthode employée est la sémiotique de l’école de paris. cette approche étudie les structures signifiantes profondes du texte et nous aide à mieux comprendre les sens du discours. 

بررسی گفته‌پردازی در رمان اتوبیوگرافی «پیروزی پدرم» اثر مارسل پانیول

پیروزی پدرم، کتابی که در سال 1957 توسط مارسل پانیول نوشته شد، یک رمان اتوبیوگرافی است. با توجه به ویژگی های آثار اتوبیوگرافی، نویسنده شخصیت اصلی داستان است. مسئله اصلی ما در این تحقیق این است که این داستان توسط یک کودک (مارسل کوچک) روایت می شود، در حالی که نویسنده ی اثر یک فرد بزرگسال است. بنابراین ما به بررسی گفته پردازی و بازی های اتصالات و انفصالات گفتمانی پرداختیم تا بفهمیم چه کسی در این رمان عمل گفته پردازی را انجام می دهد و در واقع در این اثر چه کسی صحبت می کند. فرضیه ما این است که تنوع و تعدد گفته پردازها، پویایی متن رمان اتوبیوگرافی را برمی انگیزد و از طریق توضیح اتصالات و انفصالات گفتمانی در رابطه با وضعیت گفته پردازی، می توانیم شخصیت ها را تفکیک کنیم. . نویسنده در این رمان همه وقایع را به ترتیب زمانی توصیف کرده است و این امر خوانش متن را آسانتر کرده و پیچیدگی آن را کاهش می دهد. روش مورد استفاده در این تحقیق، نشانه شناسی مکتب پاریس است. این رویکرد به بررسی ساختارهای معنایی عمیق متن می‌پردازد و به ما در درک بهتر معانی گفتمان کمک می‌کند.