étude des représentations énonciatives de l’espace dans passage de milan

 tout concept narratif exige un cadrage spatio-temporel particulier lui permettant de se développer sur le plan textuel. a la différence du roman traditionnel où le contexte spatial se trouve marginalisé, le roman moderne met en avant les aspects dynamiques de l’espace et représente son incessant reconstruction sous le regard du sujet. fondé sur une saisie polyphonique du monde, passage de milan (1954), l’œuvre inaugurale de michel butor, se construit autour d’une image cauchemardesque de la ville, focalisant l’intérêt du lecteur sur l’écart croissant entre l’homme et la société moderne. l’univers romanesque de butor qui s’avère être un microcosme de paris projette, dans une certaine mesure, un monde objectal où le système spatio-temporel se propose comme une entité dérivée du réel, dont l’ensemble des éléments contribue à la construction du sens dans le récit. à cela s’ajoute la dimension subjectale de l’espace du fait qu’il est déployé sous la perception du narrateur ou dans la conscience des personnages. effectivement, une lecture approfondie de la conceptualisation de l’espace dans passage de milan, nous permettra d’accéder à l’image mentale que se crée l’auteur de la modernité urbaine. nous allons analyser, au départ, les extraits qui se focalisent sur les aspects topographiques de l’espace en vue de montrer ensuite comment la conceptualisation du cadre spatio-temporel pourrait refléter la tension intérieure de l’instance perceptive.

مطالعه‌ بازنمودهای بینشی مکانی در گذر میلان

هر مفهوم روایی مستلزم چارچوب­ مکانی و زمانی خاصی است که از طریق آن در بستر متن گسترش می­یابد. برخلاف رمان سنتی که بافت زمان و مکان را موضوعی حاشیه­ای تلقی می­کند، رمان مدرن به مطالعه­ی دگرگونی ویژگی­ها و ساختار مکانی می­پردازد و بازسازی بی­وقفه­ی مکان را از ورای نگاه نهاد ناظر نشان می­دهد. گذر میلان (1954)، به عنوان نخستین اثر برتر از میشل بوتور، که بر پایه­ی درکی چند آوایی از جهان واقع بنا شده است، روایتی کابوس وار از زندگی شهری است که شکاف روزافزون میان انسان و جامعه­ی مدرن را به تصویر می­کشد. در حقیقت، جهان داستانی بوتور جهانی ذهن­گرا (سوبژکتیو) است که در نگاه راوی یا در خودآگاه شخصیت‌های رمان شکل می­گیرد. با این حال، ساختار مکانی دربردارنده­ی یک بعد عینی نیز می­باشد که برگرفته از جهان واقع بوده و به ساخت معنا در اثر کمک می­کند. خوانشی عمیق از چارچوب­بندی مکان در رمان یاد شده به پژوهشگر این امکان را می‌دهد که به تصویر ذهنی‌ نویسنده از دنیای مدرن دست یابد. ما در این مقاله نخست به تحلیل گزیده­هایی از رمان بوتور می­پردازیم که بر جنبه­های توپوگرافیک بافت مکان تکیه دارند و در مرحله­ی بعد سعی بر این داریم که ارتباط میان چارچوب­ مکانی و تنش درونی نهاد ناظر را آشکار کنیم.