étude géocritique de la spatio-temporalité à travers le petit prince d’antoine de saint-exupéry

Au xxe siècle et plus précisément à la fin de la seconde guerre mondiale, la représentation littéraire de l'espace référentiel résultant de la pensée post-coloniale et postmoderniste reprend une place essentielle. dès lors, l’étude interdisciplinaire de la littérature et de la géographie donne naissance à la géocritique, méthode d’analyse littéraire élaborée par bertrand westphal dont l'intérêt réside dans l'étude de la référentialité géographique et la fiction. associé à l’analyse géocritique, nous mettons en lumière le petit prince, l’œuvre d’antoine de saint-exupéry. ce chef-d’œuvre met en valeur le rapport entre la fiction et la référentialité. en effet, cette œuvre possède autant de valeur littéraire que géographique. l'originalité de cette recherche consiste à examiner la spatio-temporalité à travers le petit prince en s’appuyant sur la géocritique telle qu’une méthode d’analyse interdisciplinaire. en tenant compte des théories géocritique, le temps en tant qu’une dimension de l’espace se spatialise et devient anachrone. les résultats de la recherche révèlent que le pluralisme et le multiculturalisme sont nécessaires en vue de représenter l’espace polychrone et hétérogène. ainsi, ce travail de recherche nous pousse à nous pencher sur la valeur de l’humanité à travers la lisibilité de l’œuvre littéraire et la réaction réciproque.

نقد جغرافیایی زمان- مکان‌مندی از خلال شازده کچولو اثر آنتوان دو سنت اگزوپری

در قرن بیستم و به‌طور دقیق‌تر در پایان جنگ جهانی دوم، بازنمایی ادبی فضای ارجاعی حاصل از اندیشه‌های پسااستعماری و پست مدرنیسم جایگاهی اساسی پیدا کرد. از آن زمان به بعد، مطالعه میان رشته‌ای ادبیات و جغرافیا، نقد جغرافیایی را به وجود آورد؛ روشی برای تحلیل ادبی که توسط برتراند وستفال توسعه یافت و علاقه‌اش به مطالعه ارجاع جغرافیایی و داستان می پردازد. در ارتباط با تحلیل جغرافیایی، ما شازده کوچولو، اثر آنتوان دو سنت اگزوپری را مورد بررسی قرار می دهیم. این شاهکار رابطه بین داستان و ارجاع را برجسته می کند. در واقع این اثر به همان اندازه ارزش ادبی دارد که ارزش جغرافیایی دارد. اصالت این پژوهش، بررسی فضایی-زمانی از طریق شازده کوچولو با تکیه بر نقد جغرافیایی به عنوان یک روش تحلیل میان رشته ای است. با در نظر گرفتن تئوری های نقد جغرافیایی، زمان به عنوان یک بعد از فضا، جنبه فضایی می گیرد و غیر زمان مند می شود. نتایج تحقیق نشان می دهد که تکثرگرایی و چندفرهنگی برای بازنمایی فضای چند زمانه و ناهمگن ضروری است. بنابراین، این کار پژوهشی ما را وا می دارد تا از طریق خوانایی اثر ادبی و واکنش متقابل،‌ ارزش انسانیت را مورد توجه قرار دهیم.