ode littéraire et spiritualité dans soufi, mon amour de elif shafak

Il n’est point exagéré ni dithyrambique d’avancer que le récit romanesque, soufi, mon amour, de l’écrivaine turque elif shafak est l’ode à l’amour la plus éloquente et la mieux représentative de l’un des courants mystiques les plus reculés en hagiographie. l’une des raisons de notre choix pour cette œuvre romanesque, à valeur mystique et historique, est à fortiori l’intérêt manifesté par une auteure du xxie siècle pour des icônes de l’âge d’or du mysticisme persan. elle a déterré des figures emblématiques de la spiritualité islamique du xiiie siècle, d’abord pour rendre un hommage au patrimoine culturel immatériel, mais aussi pour exhumer leurs enseignements combien salvateurs pour un monde aujourd’hui en déliquescence morale. nous abordons dans cette étude la création de l’espace scripturaire dédié à la spiritualité reprise en mode polyphonique. il nous importe de faire la lumière sur le pouvoir du récit shafakien à ressusciter les penseurs méconnus par une grande majorité en occident.

قصیده و معنویت ادبی در صوفی، من عاشق اثر الیف شافاک

نه اغراق آمیز و نه دوتیرام است که بگوییم داستان عاشقانه، صوفی، مون آمور، نویسنده ترک، الیف شافاک، گویاترین و بهترین معرف قصیده عشق یکی از جریان های دورافتاده ترین عارفان در هیات شناسی است. یکی از دلایل انتخاب ما برای این اثر عاشقانه و با ارزش عرفانی و تاریخی، علاقه بیش از حد یک نویسنده قرن بیست و یکم به نمادهای دوران طلایی عرفان اسلامی است. او چهره‌های نمادین معنویت اسلامی را از قرن سیزدهم کشف کرد، ابتدا برای ادای احترام به آنها به عنوان چهره‌های نمادین میراث فرهنگی ناملموس، اما همچنین برای کشف آموزه‌های آنها، که چقدر برای دنیای امروزی در زوال اخلاقی صرفه‌جویی می‌کند. ما در این مطالعه به ایجاد فضای کتاب مقدس اختصاص داده شده به معنویت گرفته شده در حالت چند صدایی می پردازیم. برای ما مهم است که قدرت روایت شفاکیان در احیای متفکرانی را که توسط اکثریت بزرگی در غرب نادیده گرفته شده‌اند، روشن کنیم.