lecture interartiale des romans de malraux. pour une poétique de la peinture et de l’écriture dans la condition humaine, l’espoir

Depuis la doctrine de l’ut pictura poesis, l’on découvre une piste d’analyse assez intéressante sur les rapports de la littérature et de la peinture. l’analyse de l’œuvre malrucienne, à la lumière des interactions suscitées par mikhaïl bakhtine, montre qu’elle est constamment en dialogue et continûment régenté par les arts du musée, au nombre desquels la peinture tient une place singulière. cet article montre que la condition humaine, l’espoir et les conquérants sont une sorte de récit hybride ayant intégré des techniques et procédés picturaux, des personnages artistes peintres et des descriptions chromatiques, phagocytant la narration et reléguant parfois le récit au second plan. cela dit, cette propension à l’hyper-référentialisation ou à la modélisation de la pratique picturale crée une synesthésie visuelle, transformant le texte en un catalogue, en un tableau, en un musée. ainsi le mélange littérature/peinture, le mixage de leur structure et le dialogue entre ces genres sont-ils l’expression d’une esthétique polyphonique ou interartiale dans le roman de l’auteur français.

خوانش بین بخشی از رمان های مالرو. برای شاعرانگی نقاشی و نوشتن در شرایط انسانی و امید

از آموزه ut pictura poesis، ما یک خط تحلیل نسبتاً جالب در مورد رابطه بین ادبیات و نقاشی کشف می کنیم. تحلیل اثر مالروسی در پرتو تعاملات برانگیخته شده توسط میخائیل باختین نشان می‌دهد که پیوسته در حال گفت‌وگو است و پیوسته تحت سلطه هنرهای موزه است که در میان آنها نقاشی جایگاهی منحصر به فرد دارد. این مقاله نشان می‌دهد که la condition humaine، l’espoir و les conquérants نوعی روایت ترکیبی هستند که تکنیک‌ها و فرآیندهای تصویری، شخصیت‌های نقاش و توصیف‌های رنگی را در خود ادغام می‌کنند، روایت را فاگوسیته می‌کنند و گاهی روایت را به پس‌زمینه می‌رسانند. با این اوصاف، این تمایل به ارجاع بیش از حد یا مدل‌سازی تمرین تصویری، یک حس حسی بصری ایجاد می‌کند و متن را به یک کاتالوگ، به یک نقاشی، و به موزه تبدیل می‌کند. بنابراین آمیختگی ادبیات/نقاشی، آمیختگی ساختار آن‌ها و گفت‌وگوی بین این ژانرها، بیان زیبایی‌شناسی چندصدایی یا بین‌تصنیفی در رمان نویسنده فرانسوی است.