le pouvoir rhétorique de l’écriture poétique chez aimé césaire et francis ponge

Le présent article vise à examiner le pouvoir inhérent à l’écriture chez aimé césaire et francis ponge dans l’imbrication des discours poétique et rhétorique articulés autour de l’efficace de la parole, c’est-à-dire le fonctionnement du langage verbal appréhendé comme action. celle-ci s’adosse à la dimension pragmatique de la parole en tant qu’elle porte à agir sur l’auditeur et le lecteur. en effet, à l’oral comme à l’écrit, estime ponge, la parole procure à ceux qui l’utilisent, « le pouvoir temporel et intemporel » capable de modifier l’état d’esprit de ceux qui s’exposent à sa profération. césaire, lui, a élaboré sa poétique dans l’optique d’une « écriture belle de rage », dont l’efficace émane du tracé des caractères sur un support. les deux auteurs conçoivent donc le discours poétique comme une parole investie des pouvoirs rhétoriques du langage, capables d’agir sur le monde en modifiant les consciences et le réel.

قدرت بلاغی نویسندگی شاعرانه در ایمه سزر و فرانسیس پونگ

هدف این مقاله بررسی قدرت ذاتی نوشتار در ایمه سزر و فرانسیس پونگ در درهم آمیختگی گفتمان شاعرانه و بلاغی است که حول اثربخشی گفتار بیان شده است، یعنی عملکرد زبان کلامی که به عنوان کنش درک می شود. این امر بر اساس بعد عملگرایانه گفتار است تا آنجا که منجر به عمل در شنونده/خواننده می شود. در واقع، هم به صورت شفاهی و هم به صورت نوشتاری، به عقیده پونگ، گفتار به کسانی که از آن استفاده می‌کنند «قدرت زمانی و بی‌زمان» می‌دهد (پونگ، هزار و نهصد ونود و نه ، صد و هفتاد و شش ) که می‌تواند حالت ذهنی کسانی را که خود را در معرض بیان آن قرار می‌دهند، اصلاح کند. سزر، به نوبه خود، شعر خود را از منظر «نوشته ای زیبا از خشم» توسعه داد (سزر، دو هزار وشش، چهارصد و چهل و هفت)، که تاثیرگذاری آن از چیدمان شخصیت ها بر روی یک تکیه نشات می گیرد. بنابراین، این دو نویسنده، گفتمان شاعرانه را گفتاری می‌دانند که با قدرت‌های بلاغی زبان سرمایه‌گذاری شده است و قادر است با تغییر واقعیت بر جهان عمل کند.