de l’utopie des utopies sans pauvreté à la réalité des nations pauvres dans le roman français des lumières

Penser la relation entre l’état et les pauvres ne consiste pas seulement pour les romanciers des lumières à s’intéresser à la législation et à la politique publique adoptée pour traiter le problème de la pauvreté, mais passe aussi par d’autres filtres, tels que les utopies ou les nations étrangères, qui offrent d’autres cadres de pensée, moins contraignants et autorisant un certain nombre d’audaces chez les auteurs. il s’agira pour nous de déterminer les apports de ce détour par des créations romanesques et de se demander si ce détour est une étape nécessaire pour penser les nations pauvres. les romanciers les plus brillants, tels montesquieu, prévost ou rousseau, livrent des récits où la réflexion portant sur le rapport entre état et pauvreté n’est pas un simple matériau d’assemblage, plus ou moins adroitement agencé. les romans, en ce cas, ne sont pas uniquement un écho aux débats du temps ou un miroir de la société à un instant t, mais développent la question, amènent le lecteur pour son plus grand plaisir là où il ne s’y attendait pas.

از آرمان شهرِ مللِ بدون فقر تا واقعیتِ مللِ فقیر در رمانهای فرانسویِ عصر روشنگری

تفکر در مورد رابطة بین دولت و فقرا تنها مختصِ رمان نویسانِ عصر روشنگری نیست که به قانون و سیاست عمومی اتخاذ شده برای پرداختن به مسألة فقر علاقه‌مند هستند، بلکه از فیلترهای دیگری مانند آرمان شهرها یا ملتهای خارجی نیز میگذرد که چارچوب‌های فکری دیگری را ارائه می دهند، کمتر محدود کننده هستند و اجازه‌ی نوآوری یا جسارت به نویسندگان می‌دهند. در این مقاله قصد داریم دست‌آوردهای این مسیرخیالی را از طریقِ آثار داستانی مشخص نماییم و از خود بپرسیم که آیا این مسیر گامی ضروری برای اندیشیدن در مورد ملل فقیر است.