autobiographie ou alterbiographie ? ecriture de soi chez annie ernaux, catherine cusset et simine behbahâni

Résumé mise au premier plan dans le champ littéraire contemporain, la pulsion autobiographique, autrefois refoulée par la vague structuraliste des années 5060 excluant l’auteur de sa création, renaît avec une grande diversité et inventivité à cette fin du siècle et atteint son apogée pendant ces dernières années. en perpétuelle transformation quant à ses formes et à ses contenus, la pratique autobiographique d’aujourd’hui se singularise par son hétérogénéité et par ses transgressions des préceptes canoniques du genre, formalisés par les théoriciens dont philippe lejeune et georges gusdorf. d’ailleurs, cette prédilection esthétique pour l’introspection se révèle notamment dans nombre de récits, écrits par des femmes, frappant le lecteur par la façon dont elles s’écrivent.le présent article se propose d’enquêter la mise en scène de soi dans trois ouvrages du xxie siècle, à savoir l’œuvre autobiographique d’annie ernaux, de catherine cusset et de simine behbahâni, du fait qu’elle reflète une ouverture quasitotale à autrui au point que ce n’est plus le moi qui a la pleine puissance et qui l’emporte dans le texte. cette écriture moins concentrée sur le « je » approche ces tentatives autobiographiques de ce que l’on appelle « alterbiographie ». chez elles, le récit de soi se manifeste comme l’écriture de l’autre que l’on se propose d’étudier à la lumière des théories de critique littéraire générique au féminin.

خودزندگینامه‌نویسی یا دیگری‌زندگینامه‌نویسی؟ خودنوشتاری در آثار اَنی اِرنو، کاترین کوسه و سیمین بهبهانی

چکیده—خودزندگی‌نامه‌نویسی که پیش از این در دهۀ 50 و 60 میلادی توسط جریان ساختارگرایی، به بهانۀ حذف نویسنده از اثر، سرکوب شده‌بود، در اواخر قرن بیستم با تنوع و خلاقیت بسیار متولد شد و در سال‌های اخیر به اوج خود رسید. خودزندگی‌نامه‌نویسی دائما دستخوش تغییر و تحولات گسترده مضمونی و ساختاری است و امروزه بواسطۀ ناهمگونیهایی که حاصل عدم رعایت توازن این تولیدات ادبی با مبانی نظری رایج این سبک است، متمایز شده‌است. ازدیگر روی، این تمایل ادبی برای درون‌نگری و خلق نوآوری‌های خارج از چهارچوب نظری، بطور ویژه در بسیاری ازآثار زنان نویسنده مشهود است. مقالۀ حاضر برآن است تا به بررسی خودنوشتاری در آثار انی‌ارنو، کاترین‌کوسه و سیمین‌بهبانی به عنوان‌ نویسندگان ‌قرن‌ بیست‌ و ‌یکم‌ بپردازد. ‌از‌آنجایی‌که ‌در‌ زندگی‌نامۀ‌خود‌نوشت‌ این‌ نویسندگان انعکاسی از حضور چشمگیر دیگری‌‌ بحدی متبلور است که من نویسنده بعنوان قدرت مطلق متن شناخته نمی‌شود، این نوشتارکه دیگر متکی بر من نیست به نوشتاری تبدیل می‌شود که آنرا دیگری‌زندگی‌نامه‌نویسی می‌نامند. برپایۀ نظریه‌های نقد‌ادبی‌زنانه، این جستار می‌کوشد تا خودنوشتاری که در آثار این سه نویسنده بصورت دیگری‌نوشتاری ظاهر می‌شود را بررسی نماید.