écrit dialogique musical d’enfance de nathalie sarraute

Nathalie sarraute rassemble, dans enfance, des souvenirs de ses onze premières années dont le dialogisme, comme l’une des originalités du récit, est l’aboutissement des mouvements intérieurs qui glissent très rapidement aux limites de sa conscience. il importe de savoir comment enfance s’inscrit dans les canons d’un genre littéraire en rêvant un caractère neuf par un geste d’écriture poétique qui permet à un surmoi d’ouvrir le texte sur un dialogue théâtral. dans cet article, on étudie comment cet écrivain vieilli avec une méfiance se penche sur son passé en faisant résonner une voix double narrative d’ami imprudent et pour étudier les procédés utilisés dans l’élaboration de cette œuvre nous aurons recours aux théories de philippe lejeune et aux commentaires de monique gosselin. on va aussi découvrir par la méthode de lecture analytique vers la psychanalytique, en référer à freud, les techniques et les motifs correspondant à écrire ce livre. nous voudrions montrer quelle est l’importance de l’écrit dialogique musical par lequel sarraute assemble les souvenirs en fragments comme un collage d’images autonomes par des chapitres discontinus.

نوشته موسیقیایی اثر کودکی ناتالی ساروت

ناتالی ساروت‌، در اثر کودکی‌، خاطرات یازده سال اول (زندگی) خود را گردآوری نموده‌، که دستیابی به ناهوشیار، به عنوان یکی از اصالت‌های داستان‌ او، اوج حرکت‌های درونی را نشان می‌دهد که خیلی سریع به سمت مرزهای خود آگاهی حرکت می‌کند. این امر مهم است که بدانیم چگونه اثر کودکی یک ویژگی جدید را با نوعی نوشتار شاعرانه، وارد قواعد و معیارهای سبک ادبی می‌کند که به یک فرامن اجازه گشودن متن براساس یک گفتگوی تئاترگونه را می‌دهد، نمایشی زیبا که جدالی بین خود آگاه و ناخود آگاه است. ما در این مقاله‌ با بررسی این که چگونه نویسنده سالخورده با بی اعتمادی با طنین‌انداز کردن یک صدای روایی همزاد همچون دوستی بی پروا به گذشته می‌پردازد، و همچنین برای مطالعه رویه‌های مورد استفاده در تهیه این اثر، با خوانش تحلیلی روانکاوانه و با تکیه به نظریات فروید‌، به بررسی اثر برای دسترسی به لایه های نهفته می پردازیم. با استفاده از نظریه‌‌های فیلیپ لوژون و مونیک گوسلین برای بررسی ساختار متن بر آن هستیم تا در این نوشته موسیقیایی مبتنی بر دیالوگ نشان دهیم که ساروت از این طریق خود زیست نامه نگاری منحصر به فردی را در بخش‌هایی با چیدمان تصاویر مجزا در فصل‌های ناپیوسته گرد هم می‌آورد.