aérien chez jean echenoz et patrick deville

Réputés surtout pour avoir un style dépouillé et une écriture fragmentaire, jean echenoz et patrick deville ont encore en commun un univers fictionnel, caractérisé par le dynamisme, le mouvement et le déplacement géographique, et peuplé des personnages vagabonds. les personnages sont plongés dans un cadre spatio-temporel flou auquel est lié un élément clé de l’imagination dynamique : l’élément aérien. l’abondance des références faites à l’air, chez ces deux éminents romanciers de l’extrême-contemporain, suggère un sens plus profond de cette substance chez eux. le secret d’un tel sens peut être dévoilé par la ‘critique des profondeurs’, proposée par gaston bachelard ; une approche de la critique thématique qui permet de découvrir l’imaginaire de l’esprit poétique au moment de la création, un état de rêverie éveillée où l’esprit incarne ses images dans un élément matériel. c’est en fait la découverte de cet élément et de ces composants qui peut expliquer le rapport qu’entretient l’être de l’ère contemporain avec le monde qui l’entoure. se basant sur la typologie des images aériennes, décrites par bachelard, ce travail s’intéresse à découvrir le lien latent de l’élément le plus léger, le plus fugitif et le plus dynamique avec la vision du monde et le style minimaliste de jean echenoz et de patrick deville.

عنصر هوا نزد ژان اشنوز و پاتریک دوویل

ژان اشنوز و پاتریک دوویل که به ویژه به دلیل داشتن سبکی منزه و نوشتاری تکه تکه مشهور هستند، به دلیل دیگری، یعنی داشتن دنیایی داستانی با مشخصۀ پویایی، حرکت و جابجایی جغرافیایی و شخصیت­های خانه به دوش است، شبیه به یکدیگرند. شخصیت‌های آن‌ها در چارچوب فضازمانی شناور غوطه‌ور شده‌اند که به عنصر اصلی تخیل پویا، یعنی عنصر هوا، مرتبط است. نزد این دو رمان‌نویس برجستۀ متأخر، فراوانیِ اشاراتی که به هوا می‌شود، از وجود معنایی عمیق‌تر از این ماده خبر می‌دهد. راز چنین معنایی را می‌توان با استفاده از روش «نقد اعماق»، که گاستون باشلار پیشنهاد داده برملا کرد. رویکردی از نقد مضمونی که امکان کشف تخیل ذهن شاعرانه در لحظۀ خلقت اثر را می‌دهد، لحظه­ای از تخیل در حالت بیداری که در آن ذهن تصاویر خود را در قالب یک عنصر مادی مجسم می‌کند. در حقیقت کشف این عنصر و مؤلفه‌هایش است که امکان توضیح رابطۀ موجود بین انسان دوران معاصر و دنیای پیرامونش را فراهم می‌‌آورد. این مقاله، براساس طبقه‌بندی تصاویر مربوط به هوا، که توسط باشلار بیان شده‌اند، به مطالعۀ پیوند نهان میان سبکترین، زودگذرترین و پویاترین عنصر با جهانبینی و سبک نوشتار مینیمالیستی ژان اشنوز و پاتریک دویل می‌پردازد.