le réalisme magique dans la sorcière de mariendiaye

Le réalisme magique qui est l’un des styles narratifs les plus adoptés par les auteurs postmodernes, examine la rupture de l’ordre reconnu et l’irruption de l’inadmissible au sein de la réalité quotidienne. amaryll chanady dans son livre intitulé magical realism and the fantastic: resolved versus unresolved antinomy estime que le réalisme magique est un moyen de subvertir les vérités établies par l’imaginaire en présentant une autre image du monde dans lequel nous vivons. en créant des situations quotidiennes et habituelles les auteurs présentent le surnaturel et l’imaginaire comme acceptables et vraisemblables. dans cet article, nous concentrerons notre analyse sur la sorcière, le roman de marie ndiaye, qui montre de manière saisissante des particularités du réalisme magique. dans la sorcière ndiaye utilise le réalisme magique pour tracer la vie d’une famille sorcière et présenter à travers cette famille un portrait pessimiste des conditions de vie d'une classe sociale en france. nous chercherons à comprendre, comment cohabitent deux cadres de référence réaliste et magique dans ce roman grâce à ce mode narratif et quels objectifs vise l’écrivain en choisissant ce mode d’écriture.

بازسازی فضا در منظرۀ آهنی از فرانسوا بن

آآثار فرانسوا بن (1953)، مجموعه­ ای گسترده از آثاری را در برمی‌گیرند که مناطق مختلف شهری را در می‌نوردد. او در یکی از آثار خود به نام منظرۀ آهنی که در سال 2000 به چاپ رسید، از تجربیات مهندسی در ملاقات با جهان زیسته سخن می‌گوید که بخشی از ساعات زندگی روزمره‌اش در مسیر ریلی می‌گذرد. در واقع نوشتار در این اثر، بر روی راه‌آهن زاده‌ ‌می‌شود و گسترش می‌یابد. روای در طول این مسیر با پدیده‌ها و تصاویر مختلفی روبروست که بر او پدیدار شده و زوایای تاریک و مبهم جهان را بر او آشکار می‌سازند. او می‌بیند، می‌شنود و تصور می‌کند و در نهایت منظری نو از جهان می‌آفریند. این منظر، که نزد میشل کولو به عنوان تصویری از جهان درک شده از سوی یک ناظر مطرح می‌شود، به واسطه حرکت قطار، در خیال راوی ریشه کرده و در هر سفر گوشه‌ای از آن ساخته می‌شود. درست مثل پازلی که به تدریج شکل می‌گیرد، یا همچون قطعات یک لوگو که کم‌کم روی هم قرار می‌گیرند و حجم واحدی را به وجود می‌آورند. این روایتِ در حرکت و ساخت تصاویر در نهایت به پیدایش جغرافیا و منظری درونی می‌انجامد که در ابتدا درک شده، سپس تخیل شده و آنگاه ساخته می‌شود، منظری که در نوشتار انعکاس یافته و به تدریج احساسمنظر، اندیشهمنظر و صفحهمنظر را شکل می‌دهد. نوشتار پیش رو با تکیه بر نظریات میشل کولو در کتاب اندیشهمنظره (2011)، سعی در یافتن عناصر و روندی دارد که به پدیدار شدن این مناظر می‌انجامد.