étude de la notion du temps dans les romans de guillaume musso

Guillaume musso, en tant que romancier populaire du xxie siècle, offre dans chacun de ses romans une nouvelle représentation de la notion du temps. dans sa création romanesque, il ne respecte pas la linéarité du temps et présente assez souvent ce dernier de façon onirique, ce qui est l’une des causes de sa réussite chez le grand public, avide de surprise et de suspense. en plus, la position du narrateur et le mode par lequel il raconte l’histoire sont singuliers dans leur genre. tous ces éléments plongent les récits de musso dans une ambiance mystérieuse et énigmatique qui tient le lecteur en haleine et qui ne le relâche qu’au dénouement final. le présent article vise à étudier les plus importantes de ces caractéristiques où le temps et ses diverses représentations constituent les principales composantes.

بررسی مفهوم زمان در رمان‌های گیوم موسو

گیوم موسو، رمان­نویس معاصر فرانسوی در آثارش قوانین رمان مردمی را رعایت می­کند. یکی از این قوانین ارائه حوادث به نحوی است که حس تعلیق را افزایش دهد. برای این کار موسو زمان را به روشی متفاوت ارائه می­دهد. در اکثر رمان­های موسو، زمان همانند هزارتویی به نظر می­رسد که قهرمانی ضعیف در مقابل سرنوشت خود در آن گرفتار شده است و در واقع نبردی نابرابر با زمان در پیش دارد. سفر در زمان یکی از موضوعات مطرح شده در آثار این نویسنده است که اغلب به کمک یک شی ساده صورت می­گیرد. یکی از ترفندهای معمول روایت داستان در آثار موسو بازگشت به گذشته است. بلافاصله پس از معرفی موقعیت ابتدایی، داستان در تواتر میان زمان حال و گذشته شخصیت­ها به پیش می­رود. در واقع، گیوم موسو برای این که نوعی انسجام میان آثارش ایجاد کند به ترفند بازگشت شخصیت­ها متوسل می­شود. او با این شیوه، هم گذر زمان و هم تأثیر آن بر تغییرات قهرمان داستان یا شخصیت­های ثانوی را نشان می­دهد. این نویسنده برای جذب خوانندگان، بیشتر به ترفندهای روایی متفاوتی متوسل می­شود. مقالۀ حاضر به بررسی این­گونه­ ویژگی­های روایی آثار موسو می­پردازد.