l’univers mythique et le sujet problématique dans le poirier de taraqqi

Les femmes ont toujours écrit, mais le xx^e siècle est celui de leur épanouissement dans ce domaine. dans le processus de la création littéraire, une femme écrivain, prends un itinéraire différent d’un homme. donc, étudier une écriture féminine exige une prise en compte de l’identité sexuelle de l’auteur. en réalité, l’écriture d’une femme s’avère comme une représentation particulière de l’identité. en étudiant la nouvelle de le poirier de gôli taraqqi, figure de la littérature contemporaine iranienne, selon la méthode sociocritique de zima, nous avons prouvé que l’écrivain est à la recherche de son identité perdue, déniée et rejetée par la société, en représentant une nouvelle image de la femme. une image mythique qui donne au texte un niveau sémantique particulier aboutissant à une structure narrative spécifique. dans ce cas, le sujet devient douteux au niveau de l’action et de l’énonciation. donc, le présent article cherche à démontrer comment le poirier de gôli taraqqi en tant qu’un texte féminin, réagit aux problèmes sociaux au niveau du langage et aide son auteur à atteindre son identité perdue

زن اسطوره‌ای و راوی پروبلماتیک در «درخت گلابی» اثر گلی ترقی

در روند آفرینش ادبی، زن نویسنده مسیری متفاوت از یک مرد را در پیش می گیرد، بنابراین برای مطالعه ی یک  نوشتار زنانه می بایست هویت جنسی نویسنده را نیز در نظر بگیریم. در حقیقت نوشتار یک زن نشان دهنده بازتابی خاص از هویت نویسنده است. با مطالعه داستان کوتاه «درخت گلابی» گلی ترقی یکی از چهره های معاصر ادبیات فارسی، بر اساس نظریه جامعه­شناختی پیر و زیما، نشان دادیم که نویسنده در جستجوی هویت گم شده ی خویش می باشد که توسط جامعه نفی و انکار شده است. این جست و جو با معرفی چهره جدیدی از زن تحقق می­یابد، تصویری اسطوره­ای که به متن حوزه معنایی خاصی می­بخشد و به ساختار روایی متفاوتی منتهی می­شود. در این صورت راوی داستان در حوزه عمل و حوزه گفتار دیگر گونه می­شود. بنابراین مقاله حاضر نشان می­دهد که داستان کوتاه «درخت گلابی» که به عنوان یک متن زنانه در نظر گرفته شده است، به مشکلات اجتماعی در سطح زبانی واکنش نشان می­دهد و به نویسنده کمک می­نماید که هویت گمشده خویش را باز یابد.