l’etude des figurations temporelles dans les œuvres romanesques de m. duras : le statut ontologique de la romancière analysé par l’approche durandienne

Le temps a toujours été la source d’angoisse pour l’homme, car l’écoulement du temps le rapproche à la mort. cet article vise à découvrir par le truchement de la méthode imaginaire proposée par gilbert durand et développée dans son ouvrage de référence, les structures anthropologiques de l’imaginaire, comment et par le biais de quelles images la hantise du temps est reflétée dans les œuvres de marguerite duras. pour ce faire, six romans de la romancière publiés principalement dans une durée assez considérable de trente ans (de 1954 à 1984) sont choisis et analysés selon une approche anthropologique soustendue par la classification isotopique des images et des structures figuratives de l’imaginaire. il ressort que l’imaginaire durassien, malgré son écriture apparemment non figurative, est hautement teintée par les figurations négatives de la temporalité mortelle qui se reflètent majoritairement à travers les symboles de la bestialité, ceux des ténèbres et ceux de la chute, projetant tous son statut ontologique perturbé et sa vision désespérée du monde.

صورت‏های زمانی در رمان‏های مارگریت دوراس: بررسی جایگاه هستی‏شناختی نویسنده بر اساس رویکرد ژیلبر دووران

«زمان» همواره برای آدمی منبع ترس و اضطراب بوده است؛ چرا که گذر زمان او را به مرگ نزدیک می‏سازد. این مقاله در نظر دارد تا با روش تحلیلی نظام تخیلی که ژیلبر دووران تعریف کرده و در کتاب خود به نام ساختارهای مردم‏شناختی نظام تخیلی دسته‏بندی و تبیین کرده است، به این سوأل پاسخ دهد که در رمان‏های مارگریت دوراس ترس از گذر زمان چگونه و بر اساس شکل‏گیری چه مجموعه صورت‏های زمانی بازتاب یافته است؟ بدین‏منظور شش رمان از مجموعه رمان‏های نویسنده که در طول سی سال تجربه نویسندگی او (1954م تا 1984م) به دست آمده انتخاب کردیم و با تکیه بر رویکرد مردم‏شناسی دووران که بر دسته‏بندی همگونگی صورت‏های زمانی و همگرایی ساختارهای تصویری نظام تخیلی متکی است، به تحلیل آثار او پرداختیم. به نظر می‏رسد که نظام تخیلی مارگریت دوراس، به رغم نوشتار مسطح و به ظاهر غیرتصویری خود، متبلور از صورت‏های زمانی هولناک است، صورت‏هایی که عمدتاً با نمادهای ریخت‏حیوانی، ریخت‏تاریکی و ریخت‏سقوطی بازتاب یافته و نمایانگر جایگاه هستی‏شناسی پریشان‏گونه نویسنده است.