esthétique du contradictoire dans la cantatrice chauve et la leçon d’e. ionesco

Le théâtre d’eugène ionesco est connu chez la critique contemporaine pour une dramaturgie de la “contradiction” au sens général du terme. ionesco, en tête d’un courant littéraire dit nouveau théâtre – dont le nom des auteurs comme beckett, adamov et genet - a remis en cause les conventions de la tradition dramatique qui ne traduisait plus la condition humaine. l’homme, à la suite d’extrêmes violences des années 40, coupé de ses racines socio-humaines, a l’impression que la vie n’a plus de sens et que le monde est absurde. tel est le souci du théâtre avant-gardiste d’ionesco qui s’efforce de redéfinir l’homme contemporain qui dit “non ” au non-sens de l’existence, en renouvelant la conception du genre dramatique. ce qui est du nouveau chez ionesco, c’est que sur le plan philosophique-linguistique la négativité et l’esprit du contradictoire lui servent de moyen langagier bien efficace pour s’opposer à la banalité du quotidien et l’insignifiance du monde. nous allons étudier dans l’espace de cette recherche la question de la contradiction ionescienne qui engendre au bout de son cheminement, dans la cantatrice chauve et la leçon, l’incohérence, l’insolite, la dispute, le vide sémantique et enfin l’incommunicabilité entre les êtres scéniques

زیبایی‌شناسی تضادگویی در نمایش‌نامه‌های آوازه‌خوان طاس و درس از اوژن یونسکو

تئاتر اوژن یونسکو نزد منتقدین ادبیات نمایشی معاصر فرانسه‌زبان به «بوطیقایی تقابل‌گویی» شهره گشته ‌است. یونسکو در رأس جریان فلسفیادبی معروف به تئاتر نو، در آثار نوگرا و بی‌بدیل خود قوانین نمایش‌نامه‌نویسی سنتی را سخت زیر سؤال ‌برد، اصولی که چندان ترجمان وضع و حال انسان معاصر نبود. در واقع، متأثر از وقایع تکان‌دهنده دهۀ چهل سدۀ بیستم میلادی که منجر به از‌ دست‌ دادن ارزش­های کهن معنویاجتماعیاخلاقی گردید، بشریت فردای جنگ خانمان‌سوز دوم جهانی به شدت احساس یأس و پوچی می‌کند. این ‌است دغدغۀ بزرگ نمایش‌نامه‌نویسان دهۀ پنجاه قرن بیستم، به ویژه یونسکو که سعی در ارائۀ تعریفی تازه از جهان و هستی و بشر دارند. آنچه در تئاتر پوچ‌گرا و ساختارشکن یونسکو بیش از هرچیز توجه خواننده– تماشاچی را به خود جلب می‌کند، نفی زبانشناختی «نه» و روحیۀ تقابل‌گویی بوده که در کلام شخصیت‌ها رخنه‌کرده و هرگونه تلاش‌ در برقراری ارتباط بین آنها را عملاً در نطفه خفه و به بن‌بست می‌کشاند. به‌اعتقاد یونسکو، در اصل پوچی، روزمرگی و ابتذال زبان است که باعث بی‌میلی افراد به تعامل کلامی در معنای واقعی آن شده و در نهایت به تراژدی زبان می‌انجامد. در این مجال اندک سعی در فهم و تحلیل مضمون فلسفی زبان‌شناختی تضاد‌اندیشی از ورای کلام (ضد)شخصیت‌های یونسکو در دو نمایشنامۀ شهیر آوازه‌خوان طاس و درس (1950) خواهیم داشت.