saadi et le symbole de la « rose » dans le langage poétique de marceline desbordes-valmore (les roses de saadi) et de leconte de lisle (les roses d’ispahan)

Cet article a pour objet de mettre en évidence le rapport entre la poésie et la langue de façon à étudier, en nous appuyant sur le traité d’aristote, de l’interprétation, la création poétique de marceline desbordes-valmore (les roses de saadi in poésies) et celle de leconte de lisle (les roses d’ispahan parus dans poèmes tragiques) passionnés par saadi ou autres poètes iraniens. en fait, le goût et la délicatesse sont deux termes essentiels pour découvrir l’espace poétique de l’iran dans une approche imaginaire où les symboles deviennent la langue commune de leur âme exaltante. ainsi, la beauté exotique de l’iran sera examinée par les différents critères dont le sensualisme (rose) et le spiritualisme (être) qui constituent la trame de l’inspiration poétique de marceline desbordes-valmore et de leconte de lisle pour la découverte de la poésie lyrique.on tentera de montrer que l’espace de l’iran pourrait être un lieu convenable pour la composition des poèmes lyriques à travers lesquels l’espoir et la perfection morale représentent la particularité de la littérature orientale.

سعدی و نماد «گل رُز» در کلام شاعرانه مارسلین دبرد والمور (گلهای سعدی) و لکنت دو لیل (گلهای اصفهان)

مقاله حاضر در نظر دارد با تکیه بر نظریه­ی « تعبیر کلام » ارسطو به پیوند میان زبان و شعر بپر دازد و خلاقیت شعری  مارسلین دبرد والمور (گلهای سعدی از دیوان اشعار) و لکنت دو لیل (گلهای اصفهان از مجموعه اشعار تراژیک) را آشکار سازد. بدین ترتیب « قریحه » و « ظرافت کلام » برای کشف فضای شاعرانه ایران با رویکردی تخیلی دو مضمون اساسی­اند که در آن نمادها (سمبلها) برای تسکین روح نا آرام این دو شاعر که تحت تاثیر کلام سعدی و یا دیگر شعرای ایرانی بوده‌اند٬ زبانی مشترک تلقی می‌شوند. این مقاله بر آن است تا با پژوهشی در مفاهیمی چون احساس­گرائی (گل رز) و معنویت­گرائی (وجود) نقش روح بخش شعر ایرانی را در الهامات شاعرانه مارسلین دبرد والمور و لکنت دو لیل جستجو کرده و نشان دهد که ایران می‌تواند فضای مناسبی باشد برای سرودن اشعار غنائی که امید و کمال معنوی آن یکی از وی‍ژگیهای ادبیات شرقی محسوب شود.