un fléau salutaire étude de l’ontologie phénoménologique du théâtre et son double d’artaud

Le théâtre d’artaud se veut un ébranlement au sein de la stabilité, une néantisation de la positivité. c’est la pureté abstraite d’un vide chargé de sens inédits qui devrait s’imposer sur la scène, au lieu de la plénitude concrète d’une positivité aliénante qui crée pour l’homme des habitudes involontaires et irréfléchies de la pensée en empêchant le libre exercice de sa conscience au monde. comme des abcès de peste qui se vident de la pourriture interne du corps, le théâtre aussi est fait pour vider de gigantesques abcès des attitudes perverses de l’esprit. artaud s’efforce ainsi de nous ramener à nos conflits premiers de l’être au monde antérieurs à toute réponse déjà-faite par les systèmes à penser conventionnels. faire un parallèle entre « le théâtre et son double » d’artaud et les spéculations du mouvement phénoménologique qui semblent le mieux compatibles avec le génie créateur d’artaud, nous aide à nous mettre à la portée de la dimension ontologique des réflexions de l’artiste sur la dignité de l’espace scénique. un espace soi-disant où rien de ce qui surgit n'existait avant son apparition.

ویرانی سازنده مطالعه درونمایۀ هستی‌شناسی تئاتر و همزادش اثر آنتونن آرتو

آنتونن آرتو، نویسنده و نظریه‌پرداز به نام فرانسوی، تئاتر حقیقی را تئاتری عصیانگر می­داند که  علیه نظامهای فکری می‌شورد و خواستار رهایی ناب است تا طرحی نو دراندازد. به این منظور می­بایست نخست صحنۀ تئاتر و نیز ذهن تماشاگر را از حضور ساختارهای از پیش تعریف شده پالود تا امکان رویارویی اصیل با پدیده­های دنیا فراهم آید. آرتو کتاب تئاتر و همزادش را با تشبیهی این چنین آغاز می­کند: تئاتر به مثابه طاعون شاید که از پس ویرانگری به استعلای وجود بیانجامد، به امکان بس­گانگی معنای هستی هر هستنده در هر لحظه و هر مکان. این مقاله بر آن است درونمایۀ هستی­آفرین چنین تعبیری از صحنۀ تئاتر را به کمک نظریه‌های فلسفۀ پدیدارشناسی بررسی نماید.