la subjectivité et le sujet parlant en néoténie linguistique : aperçu historique et panorama conceptuel

L’étude de la subjectivité est l’un des premiers éléments de recherche en néoténie linguistique. l’énoncé n’est jamais une simple association des mots en vue de véhiculer exclusivement les informations contractuelles. le contenu premier d’une énonciation comprend la situation de l’énonciation, les informations de l’énonciateur ainsi que les informations qui ne trouvent pas d’expression linguistique mais sont pourtant présentes dans l’énoncé. la présence du locuteur dans son discours désigne donc la subjectivité du locuteur en néoténie linguistique. dans cette perspective, la question est de savoir d’où vient l’émergence de la subjectivité du locuteur dans son énoncé. notre démarche est donc à évoquer les trois théories de la subjectivité du locuteur – jamais de front mais toujours indirectement – abordées, des réalités différentes mais étroitement liées par gustave guillaume, émile benveniste et antoine culioli. nous nous focaliserons d’abord à synthétiser à grands traits les différentes théories avant d’en expliciter les points fondamentaux pour en dégager les principaux apports à la notion étudiée. nous sommes optimistes d’aborder le cas de la subjectivité en langues in esse, langues parfaitement maîtrisées – au sens où les locuteurs sont en mesure de communiquer en toute spontanéité – ainsi qu’en langue in fieri – langue dans laquelle on peut communiquer à des degrés variables, mais dont on ne possède pas un sentiment linguistique développé – de manière plus complète.

بررسی نظریات تاریخی و افق مفهومی کنشگری ذهنی بیان کننده در نئوتنی زبانی

مطالعه بر روی کنشگری ذهنی یکی از نخستین دغدغه‌های تحقیق در نئوتنی زبانی است. یک جمله لزوماً پیوند ساده‌ای از چند کلمه در جهت انتقال معانی منحصراً قراردادی نیست. یک جمله پس از بیان شدن، بجز اطلاعات آشکار معنایی کلمات مستقل و پیوند خورده با کلمات دیگر در غالب جمله، حاوی اطلاعات مختلفی از کنشگری ذهنی بیان‌کننده نیز است که در لزوماً در جمله آشکار نیست ولی در بیان آن توسط بیان کننده جمله آشکار می‌شود. نئوتنی زبانی، کنشگری ذهنی را حضور بیان کننده در بیان خود تعریف می‌کند. در این دیدگاه، سوال این است که بدانیم کجا و چگونه این کنشگری و عاملیت در گفتمان بیان کننده ظهور پیدا می‌کند. بنابراین رویکرد ما بر این است که سه نقطه نظر متفاوتی که بصورت غیر مستقیم در مورد کنشگری ذهنی بیان کننده توسط گوستاو گیوم، امیل بنونیست، آنتوئن کولیولی  ذکر شده است را بررسی کنیم. با آنکه این سه زبانشناس بصورت مستقیم طرح موضوع نکرده‌اند، تمرکز ما بر استنباط نظریه‌های مختلف پیش از توضیحات اساسی برای شناسایی مشترکات مفهوم موضوع است. پس از آن، در این مقاله سعی بر آن است که کنشگری ذهنی بیان‌کننده را در زبان تعریف شده  (زبانی که فرد بیان‌کننده به راحتی و خودبخودی با آن ارتباط ایجاد می‌کند) و در زبان در حال تعریف (زبانی که در حد و محدودیتی خاص با درکی محدود بیان‌کننده می‌تواند ارتباط برقرار کند) بتوانیم بررسی کنیم.