مقایسه کارآیی دو روش سیستمی و تخصیص سرزمین چندفاکتوره در فرآیند آمایش سرزمین با استفاده از سیستم‌های اطلاعات جغرافیایی

استفاده از اراضی بر اساس قابلیت‌ها و توان تولیدی آن ها به عنوان یک عامل مدیریتی مناسب، بی تردید نقش بسیار مهمی در حفظ ثروت‌های جبران‌ناپذیر طبیعی مانند آب و خاک خواهد داشت. فرآیند آمایش سرزمین به منظور تعیین کاربری‌های بهینه و منطبق بر توان طبیعی سرزمین و ارتقا مدیریت کنونی، با استفاده از روش‌های مختلف و همچنین gis انجام‌پذیر است. در این مطالعه، جهت تعیین توان اکولوژیک و آمایش سرزمین حوضه آبخیز چراغ‌ویس با مساحت 69/163 کیلومتر مربع واقع در جنوب شهرستان سقز، از دو روش سیستمی و تخصیص سرزمین چندفاکتوره استفاده شد. پس از ارزیابی و تعیین توان‌ها، از طریق ادغام نقشه‌ها در محیط gis و همچنین اولویت‌بندی کاربری‌ها دو نقشه آمایشی به دست آمد. جهت بررسی و مقایسه کارایی دو روش سیستمی و تخصیص سرزمین چندفاکتوره، فرسایش و رسوب آبخیز مورد مطالعه با استفاده از نقشه‌های آمایشی به دست آمده برآورد گردید. نتایج به دست آمده از مدل تجربی epm نشان داد که میزان رسوب تولید شده در کاربری فعلی 32/88495 تن و در کاربری‌های آتی به روش سیستمی و تخصیص سرزمین چندفاکتوره به ترتیب 73/81361 و 41/72973 تن در سال برآورد گردید. نتایج همچنین نشان داد که نقشه بدست آمده از روش تخصیص سرزمین چندفاکتوره از توانایی بهتری برای آمایش کاربری‌ها در آبخیز مورد مطالعه برخوردار بوده و نقش موثّرتری در کاهش فرسایش و رسوب دارد.