مسکن مِلکی و دائمی یا مسکن موقّت و استیجاری در شهرهای دانش‌مدار

از یک سو، ;عقل مندی الهی و دانش مداری ذاتی نفس و روح قدسی بنی نوع انسان، و نیاز فطری و سیری ناپذیر ایشان در حقیقت پژوهی و پویندگی علمی و معرفتی در نظر همۀ اندیشمندان، موضوعی است بدیهی و البته افتخارآمیز. حقیقتی که از دلِ توجه به آن، جز نوعی زندگی دانش ورانه و پویان نتیجه نمی شود. و این گونه از زندگی نیز تنها در بستر زیست پویان فکر و علم تحقق پذیر است. و از دیگر سو، می دانیم که شهرهای زنده در جهان، از نظر دانش محوری فرهنگ های جاری و اخلاق مداری روش های زیست و غنا و قدرت مندی محیط های آموزشی و پرورشیِ در اختیار، (حتی در نواحی و بخش های هر شهر) بسیار گوناگون می باشند. لذا پویانی فکری پیش اشاره، در مقام ضرورت حیاتِ سعادتمند انسانی، غیر از ضرورت آزاد بودن آدمی در انتخاب محققانه و گزینش محور و البته مقطعی مسکن و شهر مناسب را نتیجه نخواهد داد. هدف اصلی این مقاله، به چالش کشیدن موضوع سکونت یا یک جانشینی بنی نوع انسان در زمین در پهنۀ ادبیات قرآنی و اندیشۀ علوی است. و در مقام نتیجه گیری، این نکتۀ بسیار بااهمیت را اعلان می دارد که آنچه را غالب صاحب نظران عامل شکل گیری و اصل برپادارندۀ تمدن بشری و تغذیه کنندۀ علم و فرهنگ اقوام و جوامع گذشته و حال می دانند، براساس یافته های حاصل از این پژوهش، ریشۀ تمامی زیاده طلبی ها و تجاوزها و جنگ ها و خون ریزی های جاری در جهان است؛ و بلکه ریشۀ بسیاری از عقب افتادگی های علمی و تکنولوژیکی جوامع اسلامی نیز، همین یک جانشینی اندیشمندان حقیقت طلب و جویای علوم و معارف هماره نو به نوشونده می باشد. سخن حاضر حاصل پژوهش موضوعی و تدبر تخصصی نگارنده در آیات قرآن کریم و روایات مستند و در دست از پیشوایان معصومِ مکتب عقل مدار و دانش بنیان اسلام(ع) بوده؛ و روش مورد استفاده در تحقیق نیز همان روش معمول میان متنی در تفسیر عقلی کلامی آیات قرآن کریم و بیان تحلیلی و قرآن مدار روایات شریف است.