بهبود کیفی طراحی بر پایه مدیریت بهینه عوامل موثر

مقاله حاضر، به اهمیت توجه همه‌جانبه به عوامل طراحی می‌پردازد. این مقاله ابتدا به معرفی فاصله میان میزان و سطح توانمندی‌های شکل گرفته در محیط‌های دانشگاهی با توانمندی‌های مورد انتظار از فارغ‌التحصیلان در فضای حرفه‌ای می‌پردازد و در ادامه، یکی از عوامل این نقیصه را در نظر نگرفتن بخش یا بخشهایی از عوامل و متغیرها معرفی می‌کند. مطلب دیگر، تعاملی است که میان ارکان مختلف عوامل طراحی رخ می‌دهد. ارتباط میان موضوع‌های مختلف طراحی، ویژگیهای طراحی و بستر طرح با روش طراحی و در نهایت، تاثیرگذاری و تاثیرپذیری آن‌ها از یکدیگر، ساختار پیچیده‌ای را می‌سازد که توجه به آن اجتناب‌ناپذیر است. مدیریت فرآیند طراحی باعث می‌گردد طراحان بتوانند نظام‌مندتر به فعالیت طراحی بپردازند. در این باره، شاخص‌ها به عنوان ابزار ارزیابیِ روندِ طراحی و معیارها به عنوان مبنای ارزشیابیِ محصولِ طراحی و مقایسه آن با دیگر محصولات، ابزارهایی هستند که طراحان و ناظران می‌توانند از آن‌ها برای کنترل و مدیریت فرآیند طراحی و کیفیت طرح استفاده کنند. همچنین روشهای تحلیل فرآیند ارزیابی که به فضای مسیله معماری به صورت شبکه و ماتریس می‌نگرند، امکاناتی هستند که امروزه تحلیل معیارها و زیرمعیارهای متعدد و پیچیده را میسر می‌کنند. این تحقیق از نوع تحقیق توصیفی‌ـ تحلیلی است و از نظر کمّی و کیفی بودن، یک تحقیق کیفی محسوب می‌شود. روش تحقیقِ این پژوهش، روش «استدلال منطقی» است که در آن، از راهبردهای طرح تحقیقِ «نظریه برخاسته از داده‌ها» و نیز راهبرد «مدل‌سازی مفهومی» استفاده شده است. در پایان این مقاله، مدلی مطرح میشود که در آن، رابطه‌ای بر مبنای فضایِ منطقِ فازی میان ارکان مختلفِ تاثیرگذار بر فضای مسیله معماری مطرح می‌گردد. این فضا دارای ارکانی شامل اصول، دامنه و بسترِ طرح از یک طرف، و ویژگیها و عوامل طبقه‌بندی شده بر مبنای «موضوعات» از طرف دیگر است. تلاش بر این است تا از این طریق به این پرسش اساسی پاسخ داده شود که چگونه می‌توان با شناسایی و تحلیل و ارزیابی مناسب و جامعِ عواملِ طراحی، فاصله میان قابلیت‌های فارغ‌التحصیلان را با آنچه از آن‌ها در محیط حرفهای انتظار میرود، بهبود بخشید.