رویکرد جرم‌شناختی به جعل هویت برای ارتکاب کلاهبرداری در بانکداری نوین

جعل هویت نوعی تقلب است و فناوری اطلاعات، ارتکاب این جرم را تسهیل کرده است. جعل هویت در محیط سایبر، سوءاستفاده از ناتوانی رایانه در شناسایی بدون خطای کاربر رایانه است. یکی از شیوه‌ها استفاده از رمز عبور برای ورود به سامانه‌های بانکی است. چون رایانه تنها می‌تواند رمز عبور صحیح را به عنوان مجوز شناسایی کند، به این دلیل نمی‌تواند کاربر مجاز را از غیر مجاز تشخیص دهد و به این ترتیب مجرمان در واقع هویت را به سرقت نمی‌برند، بلکه از هویت به عنوان ابزاری جهت انجام دیگر فعالیت‌های غیر قانونی استفاده می‌کنند. به عبارت دیگر، جعل هویت در بانکداری نوین که یکی از کاربردهای فناوری اطلاعات است، دروازۀ ورود به ارتکاب سایر جرایم خواهد شد. برداشت از حساب‌های بانکی با استفاده از اطلاعاتِ سرقتی یکی از این موارد است که جنبۀ مالی و اقتصادی دارد. مشکل اصلی این است که سرقت اطلاعات امنیتیِ کاربران فناوری اطلاعات و به طور خاص کاربران بانکداری نوین به عنوان جرمِ مانع، جرم‌انگاری نشده است و جرم مستقلی نیز تحت عنوان جعل هویت در فضای سایبر نداریم. این امر سبب شده است که تحقیق مستقلی برای علت‌شناسی این جرم انجام نشود. بدین‌ترتیب این تحقیق قصد دارد با برجسته کردن خلا قانونی موجود، به روش توصیفی و تحلیلی و از طریق شیوه‌های ارتکاب، ویژگی‌های جرم‌شناختیِ جرم جعل هویت را در دو قالب علل وضعیت‌مدار و علل اجتماعی بررسی و روش‌هایی را برای کنترل این جرم ارائه کند.