رویکرد دیوان کیفری بین‌المللی به عفو جرایم بین‌المللی از منظر قاعده منع محاکمه مجدد

بی‌تردید، عفو مجرمان بین‌المللی یکی از عوامل بی‌کیفری است و دیوان کیفری بین‌المللی (icc) به عنوان نهادی که پرچمدار مقابله با فرهنگ بی‌کیفری و تامین منافع عدالت می‌باشد، وظیفه خطیری در جلوگیری از فرار مرتکبان نقض‌های شدید حقوق بشری از مسیولیت کیفری بین‌المللی با توسل به انواع حربه‌های مصونیت از مجازات همچون عفو بر عهده دارد. به همین منظور، نوشته پیش رو رویکرد دیوان کیفری بین‌المللی را ـ در وضعیتی که مرتکبان جرایم بین‌المللی بعد از محاکمه در یک دادگاه ملّی یا بعد از رسیدگی و انجام تحقیقات توسط کمیسیون حقیقت‌یاب، مورد عفو قرار گیرند و پس از آن به منظور ممانعت از اِعمال صلاحیت تکمیلی دیوان و به عنوان یک دفاع به بند «ج» ماده 20 اساسنامه رم در خصوص «قاعده منع محاکمه مجدد» استناد نمایندـ ، نقد و بررسی می‌کند. بر اساس برایند این پژوهش، به نظر می‌رسد استناد ناقضان حقوق بشرِ برخوردار از عفو یا بخشودگی به «قاعده منع محاکمه مجدد»، مانع از تعقیب و محاکمه آنان از سوی دیوان نمی‌گردد، هرچند در نهایتْ اتخاذ تصمیم در این باره در چهارچوب صلاحدید دیوان می‌باشد.