سیاست جنایی ترکیبی ایران در برابر بزهکاری زیست‌محیطی

سیاست جنایی ترکیبی، جنبشی ضد تمرکز است که با تاکید بر پویایی و تکثر پاسخ‌های اتخاذی از جانب هیئت اجتماع در برابر بزهکاری، واضعان سیاست جنایی را در پهنۀ بزه‌انگاری، پاسخ‌گذاری و فرایند دادرسی به بدیل‌های تلفیقی رهنمون می‌سازد. بر این ابتنا، اگرچه پارادایم آزادی، برابری و قدرت، تعیین‌کنندۀ مدل غالب سیاست جنایی دولت‌ها قلمداد می‌شوند، مع‌الوصف قابلیت انفکاک یا همسانیِ مدل سیاست جنایی ترکیبی در تکثر بزه‌انگاری، اعم از جرم‌انگاری و تخلف‌انگاری از یک‌سو و تنوع پاسخ‌گذاری و آیین دادرسی از سوی دیگر، مدل‌سازی نوین را در عرصۀ سیاست جنایی مطرح می‌نماید. بر این اساس، کاربست کنش‌های فرهنگی، اجتماعی یا وضعی و پاسخ‌های مدنی، اداری انضباطی و کیفری در قبال جرایم زیست‌محیطی می‌تواند چالشِ ناشی از دستاوردهای حداقلیِ عرصۀ مبارزه با بزهکاری زیست‌محیطی را منتج به کارآمدیِ حداکثری نموده و بهره‌وری لازم را همراه با تغییر گسترۀ سیاست جنایی در بر داشته باشد. مطالعات مبیّن تجمیع مطلوب متغیرها و نوسانات پیش‌بینی‌شده در سیاست جنایی ترکیبی ایران در برابر بزهکاری زیست‌محیطی در گذار از پاسخ‌های کیفریِ صرف و استحالۀ این مهم در هماهنگ‌سازیِ راهبردهای توان‌افزا یا توان‌گیرِ پیشگیرانه و توسعۀ شبکۀ اداری انتظامی و جامعۀ مدنیِ متناظر با جرایم مطروحه است.در این نوشتار، بررسی جنبه‌ها و جلوه‌های سیاست جنایی ترکیبی در خصوص بزهکاری زیست‌محیطی و راهبردهای موثر این مهم در ایران تبیین می‌شود.