غلبه بر تراژدی برآمده از مشکلات فوق بدخیم: محدود ساختن منافع شخصی آینده برای بهبود وضعیت تغییرات اقلیمی جهانی (قسمت اول)

بیشترِ آثار مربوط به سیاست‌گذاری‌ در خصوص تغییر اقلیم در علوم اجتماعی، یا هزینه‌ها و مزایای گزینه‌های سیاستی خاصی را در مقایسه با مجموعه اهدافی مهم ولی غالباً ناچیز مورد تجزیه ‌و ‌تحلیل قرار می‌دهند، یا می‌کوشند موفقیت‌ها و شکست‌های گذشته را توضیح دهند. ما معتقدیم که رویکرد «استدلال کاربردی پیشرو»برای دانشمندان علوم اجتماعی که می‌خواهند به مساله تغییر اقلیم‌ بپردازند، مناسب‌تر است. ما این مساله را مشکلی «فوق‌العاده حاد» با چهار ویژگی عمده می‌خوانیم: فرصت در حال تمام شدن است، کسانی که مسبب مشکلند نیز در پی یافتن راه‌حلند، اقتدار مرکزیِ لازم برای پراختن به این مشکل یا ضعیف است یا اصلاً وجود ندارد، و تا حدودی به همین دلیل، واکنش‌های سیاستی، آینده را نابخردانه نادیده می‌گیرند. ترکیب این چهار ویژگی موجب بروز «تراژدی» سیاست‌گذاری می‌شود؛ یعنی وضعیتی که روش‌های تحلیلی سنتی از تشخیص راه‌حل‌ها ناتوانند، با این‌که کاملاً روشن است برای دچار نشدن به تاثیرات آتیِ فاجعه ‌بار باید هرچه سریع‌تر کاری کرد. برای فائق آمدن بر این تراژدی، باید توجه بیشتری به ایجاد مداخلات سیاستی وابسته به مسیر داشت که می‌تواند «منافع شخصی‌ آینده ما را محدود کند». سه سوال تشخیصی مطرح می‌شود که این سوالات تحلیل سیاستی را به فهم این موضوع سوق می‌دهند که چگونه می‌توان موجب مداخلات تاثیرگذار شد، مداخلاتی که از طریق خط‌ سیرهایی پیوسته فزاینده، به مرور حمایت‌ها را تقویت می‌کند و در عین‌ حال بر تعداد افراد و جمعیتی که تحت پوشش قرار می‌گیرند، می‌افزاید. ما با کمک گرفتن از به‌ویژه آثار و نوشته‌های مربوط به وابستگی مسیرو البته با وارونه کردن آن به منظور ایجاد واکنش‌های سیاستی پیشرو، موجه بودن چارچوب خودمان برای شناسایی حوزه‌های جدید پژوهشی و راه‌های تازه تفکر راجع به مداخلات برای حل مشکلات فوق‌العاده حاد را نشان می‌دهیم.