جهانمحلی‌سازی: واژه‌ای جدید برای‌ حقیقتی تازه

امروزه رویکرد پیروی از روندهای جهانی‎شدن به دلیل تناقضات موجود در آن کمتر مورد پذیرش جوامع و کشورها قرارمی‌گیرد. درواقع با تشدید چالش‌هایی چون گسترش فقر، توسعه‌نیافتگی، جرم، آلودگی زیست‌محیطی، نزاع‌های قومی ‌و مذهبی، جنگ و درگیری در مناطق مختلف جهان، نقش و جایگاه بازیگران محلی و بویژه شهرها هم ازلحاظ مکان فعالیت‌های اجرائی و هم ازلحاظ پتانسیل‌های نهفته نهادها و انجمن‌های جامعه‌مدنی واقع در آنها درکنار سایر بازیگران غیردولتی موردتوجه جدی قرارگرفته‌است. این رویکرد جدید، تحت عنوان «جهانمحلی‌سازی» مطرح شده‌است که بعنوان رویکردی ترکیبی از دو پدیده و فرایند محلی‌سازی و جهانی‌شدن مطرح است که درآن بازیگران محلی می‌توانند نقش مهم و موثری در مقابله با چالش‌های منطقه‌ای و جهانی همچون پیشگیری و مدیریت جنگ و منازعات، به جریان انداختن مذاکرات صلح، تلاش برای گسترش توسعه‌پایدار و کاهش فقر، افزایش همگرایی بین قومیت‌ها و ملت‌ها و مبارزه با بحران‌های زیست‌محیطی درمقیاس منطقه‎ای و جهانی داشته‌باشند. این پژوهش با روش توصیفیتحلیلی و با استناد به منابع معتبر بدنبال پاسخ به این سوال است که براساس رویکرد جهانمحلی‌سازی، نقش‌آفرینی بازیگران سطوح محلی نیاز به چه بستر‌ها و عواملی دارد و جهانمحلی‌سازی چه آثار و پیامدهای اقتصادی، اجتماعی، سیاسی دارد؟ نتایج پژوهش نشان می‌دهد این رویکرد به شرط رعایت ملاحظات و الزامات اجرایی آن که شامل مواردی چون اصلاح دیپلماسی سنتی، تمرکز بر مسائل فرهنگی، حکمروایی شهری، دموکراسی و جامعه‌مدنی، مدیریت منابع و مکانیزم‌های مالی می‌باشد؛ می‌تواند در فراگیرتر شدن و یکپارچه‌سازی توسعه، صلح و امنیت و ایجاد فضای اقتصادی و سیاسی باثبات‌تری در سطح جهان نقش مهمی‌داشته باشد.