غلبه بر تراژدی برآمده از مشکلات فوق بدخیم: محدود ساختن منافع شخصی آینده برای بهبود وضعیت تغییرات اقلیمی جهانی(قسمت دوم)

بیشترِ آثار مربوط به سیاست‌گذاری درخصوص تغییر اقلیم در علوم اجتماعی، یا هزینه‌ها و مزایای گزینه های سیاستی خاصی را در مقایسه با مجموعه اهدافی مهم ولی غالباً ناچیز مورد تجزیه ‌و ‌تحلیل قرار می‌دهند، یا می‌کوشند موفقیت‌ها و شکست‌های گذشته را توضیح دهند. ما معتقدیم که رویکرد «استدلال کاربردی رو به جلو» برای دانشمندان علوم اجتماعی که می‌خواهند به مساله تغییر اقلیم‌ بپردازند، مناسب‌تر است. ما این مساله را مشکلی «فوق‌العاده بدخیم » با چهار ویژگی عمده می‌خوانیم: فرصت در حال تمام شدن است، کسانی که مسبب مشکلند در پی یافتن راه‌حل نیز هستند، اقتدار مرکزیِ لازم برای پراختن به این مشکل ضعیف است یا اصلاً وجود ندارد، و تا حدودی به همین دلیل، واکنش‌های سیاستی، آینده را نابخردانه نادیده می‌گیرند. ترکیب این چهار ویژگی موجب بروز «تراژدی» سیاست‌گذاری می‌شود؛ یعنی وضعیتی که اگرچه کاملاً روشن است برای دچار نشدن به تاثیرات آتیِ فاجعه ‌بار باید هرچه سریع‌تر کاری کرد اما روش‌های تحلیلی سنتی از تشخیص راه‌حل‌ها ناتوانند. فائق آمدن بر این تراژدی، مستلزم توجه بیشتری به ایجاد مداخلات سیاستی وابسته به مسیر است که می‌تواند «منافع شخصی‌ آینده ما را محدود کند». سه سوال تشخیصی مطرح می شود که این سوالات تحلیل سیاستی را به فهم این موضوع سوق می دهند که چگونه می توان موجب مداخلات تاثیرگذا رشد، مداخلاتی که از طریق خط سیرهایی پیوسته فزاینده، به مرور، حمایت ها را تقویت می کند و در عین حال بر تعداد افراد و جمعیتی که تحت پوشش قرار می گیرند، می افزاید. ما خصوصاً با کمک گرفتن از آثار و نوشته های مربوط به وابستگی مسیر و البته با وارونه کردن آن به منظور ایجاد واکنش های سیاستی رو به جلو، موجه بودن چارچوب خودمان برای شناسایی حوزه های جدید پژوهشی و راه های تازه تفکر راجع به مداخلات برای حل مشکلات فوق العاده بدخیم را نشان می دهیم.