امر سیاسی در عصر پَساجهانی شدن (بازخوانی آرا و نظرات ژاک رانسیر)

اندیشه‌ی گذار از جهانی‌شدن، سال‌هاست که در حوزه‌ی نخبگی و آکادمیک – به ‌ویژه در غرب مطرح است. این موضوع اگرچه در بنیان خود، اقتصاد محور است، اما دارای مبانی فرهنگی و هویتی جدّی‌‌ای نیز هست. در فرایند این گذار، در مولّفه‌ها، اصول، نشانه‌ها، مدلول‌ها و مصادیق، فرایندها، ساختارها و رویکردها، بازخوانی‌هایی اساسی صورت گرفته است. یکی از این مفاهیم که در گذار به عصر پَساجهانی‌ شدن دستخوش تحول بسیار شده، امر سیاسی یا سیاست است. بر پایه‌ی فرضیه و مدّعای این نوشتار، در شرایط گذار کنونی و در سایه‌ی نمودیابی عصری که شاید بتوان آن ‌را پَسامدرنیسم متاخر یا پَساپسامدرن نامید، امر سیاسی در دو حوزه‌ی نظر و عمل، معنایی متفاوت از ادوار گذشته یافته است. در این صورت‌بندی جدید، این اصل در بافتاری متکثّر، هویّت‌پایه، جامعه‌محور، غیرساختاری و فراگیر، فهم می‌شود. نوشتار پیش رو بر آن است تا با بازخوانی آرا و خوانش ویژه‌ی ژاک رانسیر از امر سیاسی، به درکی متناسب و گویا از این مفهوم در عصر پَساجهانی‌ شدن دست بیابد. رانسیر، نماینده‌ی طیف نوینی از پژوهشگران سیاسی اجتماعی است که می‌کوشد تا به‌گونه‌ای سیستماتیک با طرح مفاهیمی هم‌چون پولیس، فهم ساختاری از دموکراسی، پَسادموکراسی، عدالت، الیگارشی، مبانی زیبایی‌شناسانه‌ی سیاست، سیاست راستین، کهن سیاست، فراسیاست، پَساسیاست و... ، مفهوم امر سیاسی را باتوجه به الزامات نخبگی و مبانی انضمامی سیاسی اجتماعی عصر گذار از جهانی‌شدن فهم نموده و تئوریزه نماید.