حقوق بشر در بستر گفت و گوهای میان فرهنگی: نسبی‌گرایی فرهنگی و سازوکار امر عقلایی

پیدایش امواج چندفرهنگی‌گرایی در دهه‌های اخیر، این پرسش را به میان آورده که با اذعان به گوناگونی فرهنگی در میان جوامع مختلف، آیا هنوز هم می‌توان صرف نظر از تفاوت‌های فرهنگی عمیقی که میان آنان وجود دارد، از مفاد اعلامیه‌ی حقوق بشر به مثابه‌ی حقوقی برای همه‌ی انسان‌ها به عنوان اصول عام و جهان‌شمول نام برد یا خیر؟ در صورتی که تفاوت‌های فرهنگی بین انسان‌ها نشانگر تفاوت موجود میان هویت‌های بشری باشد، اعلامیه‌ی حقوق بشر تا چه اندازه و بر چه مبنایی برای کسانی که در صدد حفظ هویت خود در مقابل فشارهای یکسان سازانه‌ی جهانی شدن فرهنگ هستند، لازم الاتباع است؟ در این نوشتار با استفاده از مفهوم گفتگویی هویت چارلز تیلور، و تمایز جان رالز میان امر عقلانی و امر عقلایی، و بحث مایکل والزر درباره‌ی اخلاق نحیف و اخلاق فربه، نشان داده خواهد شد که در عین حال که نمی‌توان تاثیر ویژگی‌های فرهنگی هویت‌های مختلف را در تبیین و تعلیل حقوق بشر نادیده گرفت، اصول عام و جهان‌شمولی وجود دارد که پدید آورنده‌ی حقوقی هستند که در مورد همه‌ی انسان‌ها، صرف نظر از هویت فرهنگی خاص‌شان، صدق می‌کند.