ضرورت بومی سازی نقد هنر ایران

برداشت گذشتگان ما از هنر و زیبایی با آنچه امروزه در دنیای معاصر از دریچه ی نظریه‌ها و دیدگاه‌های مدرن، پست مدرن و پساپست مدرن درک می‌شود تفاوت آشکاری دارد. برای فهم تفاوت دیدگاه ها وانتظاراتی که از آن می رود ضروری است تا به ارزیابی نظریات سنتی و نوین در جلسات نقد تخصصی بپردازیم. مباحثی که اکثراَ در جلسات نقد در کشور ما ارایه می شود تفسیرها و تاویلاتی است که از نظریه پردازی نقادان و فیلسوفان غربی بهره گرفته است. به نظر می رسد اگرچه توان ارایه ی نقد-های هنر همسو با نیازهای فکری، هنری و فرهنگی جامعه وجود دارد، ولی در جلسات علمی، تنها نظریه‌پردازی های جدیدی معتبر شناخته می شود که بر اساس نظریات مستشرقان و یا فیلسوفان غیر بومی شکل گرفته باشد. این مقاله مبحثی نظری است که با توصیف نظریات نقد بومی به تحلیل بایدها و نبایدهای آن می پردازد. فرضیه ی غالب در این مقاله آن است که تا منتقد بومی به کرسی نظریه پردازیی همسو با نیازهای جامعه ی خود دست نیابد، نقادی هنر در ایران دارای خلل و معضل باقی خواهد ماند. هدف این مقاله که با اسناد کتابخانه ای گردآوری شده است، علاوه بر آسیب شناسی عمومی نقد هنر معاصر ایران، ارایه ی راهکارها و پیشنهادهایی در جهت رفع آنها بوده است. این مقاله با بررسی وضع موجود نقد هنری کشور در تقابل با نظریات نقد در دنیای پست مدرن به این مهم دست یافته است که نیاز به بومی سازی نقد هنری یک ضرورت انکارناپذیر است و این که نقد هنری می تواند به ارتقای سطح فرهنگ و هنر جامعه در تعاملات جهانی کمک رساند.