بررسی تجربه تشکیل «شبکه ملی جامعه و دانشگاه» با تاکید بر چالش‌های پیش‌رو

دولت‌ها و متخصصان همواره در پی یافتن مدل‌های موثر سیاست‌گذاری و خط‌مشی گذاری هستند. سیاست‌گذاری مشارکتی از جمله کارآمدترین الگوهای سیاستی است که از سوی متخصصان ارائه شده و از طرف دولت‌ها به کار گرفته می‌شود. این الگو که مبتنی بر درگیرسازی ذی‌نفعان در فرایند تدوین خط‌مشی‌ها است، در ایران کمتر مورد توجه بوده، چندان به بوته عمل در نیامده است. از جمله معدود تلاش‌های دولت برای بهره‌گیری از این مدل سیاستی شبکه ملی جامعه و دانشگاه (به عنوان سازوکاری برای انجام مسئولیت اجتماعی دانشگاه و ایفای نقش دانشگاه‌ها در فرایندهای تصمیم‌سازی و سیاستگذاری است) است که در مقاله حاضر مورد بررسی قرار گرفته است. طی مقاله حاضر تلاش شده با استفاده از تحلیل اسناد، مشاهده مشارکتی و مصاحبه، چالش‌های پیش روی شبکه ملی جامعه و دانشگاه مورد بررسی قرار گیرد. بر اساس یافته‌های پژوهش، این چالش‌ها در دو بعد عینی و ذهنی قابل بررسی است. بعد عینی شامل سه مولفه ساختاری – زمینه‌ای، نهادی – سازمانی و نیروی انسانی است. در بعد ذهنی از طرفی مبانی نظری شبکه دچار اغتشاش و شکاف بنیادین است و از طرف دیگر بستر گفتمانی لازم برای هژمونیک شدن ایده‌ها شکل نگرفته‌است.

Examining the Experiences and Challenges of ahead the National Network of Society and University as a sample of Participatory model of Policymaking in Iran

Governments and professionals are always looking for more effective policy and policymaking models. Participatory policymaking is one of the most effective policydriven policies that has been put forward by practitioners and is being used by governments. This model which is based on stakeholder engagement in the policymaking process, has been less popular in Iran and has not been put into practice very often. Among the few attempts of the government to use this policy model is the national network of society and university, which is discussed in this paper. In this paper, we tried to examine the challenges of participatory policymaking in Iran through the use of document analysis, participatory observation, and interviews with the help of a case study of the national network of society and university. According to the findings of this research, these challenges can be seen in both objective and subjective dimensions. The objective dimension is consisted of three structural contextual, institutional organizational, and human resources components. On the other hand, in the subjective dimension, the theoretical foundation of the network is intrusive and fundamentally split, while there is no discursive platform for the hegemony of ideas.