تبیین سیاست های پیشران مدیریت خشکسالی: مورد مطالعه استان تهران

خشکسالی بعنوان معلول تغییر اقلیم یکی از پیچیده ترین بلایای طبیعی محسوب شده که مخاطرات نگران کننده ای را برای کشاورزان به همراه داشته است. عموما رویکرد برخورد با این پدیده در حین و یا پس از وقوع بوده است. اکنون تجربیات حاصله مبین حرکت از مدیریت بحران به مدیریت ریسک می باشد. بر این اساس اتخاذ سیاست های آمادگی جامع و بلند مدت برای کاهش آسیب پذیری بخش کشاورزی و کشاورزان در کانون توجه بسیاری از کشورها قرار گرفته است. بر این اساس هدف تحقیق حاضر تبیین سیاست های پیشران مدیریت خشکسالی در استان تهران بود. روش تحقیق توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری 308 تن از کارشناسان سازمان جهاد کشاورزی استان تهران بودند که از طریق جدول کرجسی و مورگان 173 تن بعنوان حجم نمونه انتخاب شدند. در مرحله میدانی از پرسشنامه بعنوان ابزار اصلی تحقیق استفاده شد. روایی و پایایی ابزار تحقیق مورد تائید قرار گرفتند. نتایج رگرسیون چند گانه نشان داد سیاست های زراعی، تحقیقاتی، آموزشی ترویجی و فرهنگی اجتماعی 68% از تغییرات متغیر مدیریت خشکسالی را تبیین می نمایند. در نهایت تغییر پارادیم از سیاست مدیریتی منفعل و واکنشی به مدیریت فعال و پیش گیرانه توصیه می گردد.

Explaining the driving policies of drought management: the case study of Tehran province

Drought as a result of climate change is one of the most complex natural disasters that has posed a worrying risk to farmers. In general, the approach to deal with this phenomenon has been during or after its occurrence. Now the experiences gained to indicate a shift from crisis management to risk management. Accordingly, the comprehensive and longterm preparedness policies has been in the spotlight to reduce the vulnerability of agricultural sector and farmers. The aim of the present study was to explain the driving policies of drought management in Tehran province. The research method was descriptivecorrelational. The statistical population was 308 of experts of organization of agriculture –Jahad Tehran, that by kerjci and morgan 371 individuals were selected as sample size. In the field study, a questionnaire was used as the main research tools. Validity and reliability of research tools was confirmed. The results of multiple regression showed that farming, research, extension educational, socialcultural policies explain 68% of the changes in drought management variable. Finally, changing the paradigm is recommended from passive and reactive to proactive management policy.