تونس؛ همزیستی سکولاریسم و بنیادگرایی

چرا و چگونه تونس برخلاف دیگر کشورهای عربی، چرا و چگونه گذار دمکراتیک نسبتاً موفقی درپس از انقلاب های بهار عربی داشت؟ به این سوال هرچند کوتاه و روشن، اما نمی توان پاسخی سریع و مختصر داد و لازم است ازخلال اتخاد چهارچوب نظری زمینه گرا، آرشیو تلاش نخبگان و مردم عادی تونس درطول تاریخ این سرزمین کهن از نو کاوش شود تا مشخص گردد که موفقیت تونس و انقلاب 2011 آن یک شبه و تصادفی حاصل نشده بود و پشت این موفقیت، انباشتی از تجربۀ زیسته و تاریخی تونسی ها وجود داشت. پس بعنوان ملاحظه ای روش شناسانه، زمینۀ تاریخی/فرهنگی تساهل و طلح طلبی در کشور تونس، در این مقاله مورد تحلیل قرارگرفت تا ازخلال آن، نشان داده شود کدام سیاست گذاری های عمومی در دولت های پیش از انقلاب، روبنایی حقوقی/سیاسی را بر روی این زمینۀ فرهنگی نهادینه کرده بودند که باعث شد تا دستاوردهای انقلاب تونس همچنان باقی بمانند. درنهایت بعنوان نتیجه گیری تشکیل معاونتی در نهاد ریاست جمهوری برای گفتگو و تمرین توافق کردن پیشنهاد می گردد بخصوص که سیاست گذاران عمومی این معاونت، حین سیاست گذاری های خود لازم است به یافتۀ اصلی این پژوهش و همچون اصلی روش شناختی توجه کنند که تنها ازخلال یک زمینۀ فرهنگی صلح آمیز و معتقد به همکاری جمعی (همچون کشور تونس)، شکوفایی اقتصادی و رفاه عمومی در ایران محقق خواهد شد.

Tunisia; the Coexistence of Secularism and Fundamentalism

Tunisia in contrast with the other Arabic countries, why and how has a democratic transition (and relatively successful) after the revolutions of Arab Spring? To this short and simple answer, it couldn’t make the fast and brief response and necessarily, via contributing to a contextual theoretical framework, the archive consists of Tunisian endeavors (elites and the ordinary people) must be explored to specify the achievement of Tunisia and its 2011 revolution had not been gained instantly and accidentally. Moreover behind it, being of cumulative lived/historical experiences would be existing. So, as a methodological remark, the historical/cultural context of Tunisia as a tolerating and peaceful context is analyzed in this article to be shown which public policy makings of prerevolutionary governments had institutionalized the political/legal superstructures on this cultural base to keep the achievements of Tunisia revolution. Finally, as a result, establishing of vicepresidential administration is suggested to practice dialogue and negotiating compromise; in particular consideration should be given by its public policymakers to the main outcome of this research – as a methodological axiom – in which just through the peaceful cultural context with a communal cooperative sense (like Tunisia), then economical rising and public welfare in Iran will be ascertained.