بررسی تطبیقی نقش سازمانهای مردم نهاد در فرایند خط مشی گذاری عمومی ایران و کشورهای منتخب

در دهه‌های اخیر سازمان‌های مردم‌نهاد به عنوان رکن سوم دموکراسی و نماینده جامعه مدنی از اهمیت زیادی برخوردار شده اند. هدف از این مقاله تحلیل نقش ngo ها در فرایند خط‌مشی‌گذاری عمومی در ایران و پنج کشور اروپایی و میزان حضورفرارسمی آنها در این فرایند است. روش: این پژوهش با استراتژی کیفی به لحاظ هدف توصیفی، به لحاظ روش کتابخانه ای و مبتنی بر تحلیل اسناد و مدارک و با رویکرد تحقیقات توسعه ای انجام شده است. کشورهای انگلستان، مجارستان، استونی، کرواسی و رومانی برای انجام مطالعه تطبیقی با توجه به سابقه حضور و فعالیت سازمان‌های مردم‌نهاد انتخاب شد و مطالعات تفصیلی این کشورها با توجه به معیارهای زمینه و سابقه فعالیت این سازمان‌ها اسناد و خط‌مشی‌های پشتیبان فعالیت آنها، سازوکارهای نهادی و زمینه های مشارکت آنها در فرایند خط‌مشی‌گذاری عمومی انجام پذیرفت.یافته‌ها: برخی از کشورهای مطالعه شده قوانین جامعی را برای پشتیبانی از فعالیت سازمان‌های مردم نهاد در پارلمان یا سطح هیات دولت تصویب کرده و ساختارها و کمیته‌های رسمی را برای حضور و مشورت با نهادهای مدنی تدارک دیده اند. ضمن اینکه با بهره‌گیری از ابزارهای فیزیکی و مجازی و فرایندهای رسمی ظرفیت‌هایی برای مشارکت سازمان‌های مردم نهاد در فرایند خط‌مشی گذاری از تحلیل مساله تا تدوین دستورکار و تدوین و تصویب خط‌مشی فراهم کرده اند.نتیجه گیری: ایران کماکان از عدم وجود یک قانون جامع برای فعالیت سازمان‌های مردم نهاد رنج برده و ساختارهای خاصی برای جلب مشارکت این سازمان‌ها در فرایند خط‌مشی گذاری وجود ندارد.

Comparative study of the role of NGOs in the public policy making in Iran and selected countries

Background and Objectives: In recent decades, Non Governmental Organizations have become increasingly important as the third pillar of democracy and civil society representative , and governments have tried to use the capacity of these organizations in public decision making and policy making. The purpose of this paper is to analyze the role of NGOs in the process of public policy making in Iran and the five European countries and their degree of participation in this processMethod: This research has been conducted with a qualitative strategy, descriptive by purpose and library by method, based on document analysis and with the development research approach. The countries of England, Hungary, Estonia, Croatia and Romania were selected to conduct a comparative study according to the history of the presence and activities of NGOs, and detailed studies of these countries, according to the criteria of the context of activity of these organizations ,supportive documents and policies, institutional mechanisms, and the fields of their participation in the public policy making were carried outFindings: Some countries have adopted comprehensive laws in the parliament or the government to support the activities of NGOs, and have provided formal structures and committees for consultation with civil institutions. In addition, by using physical and virtual tools and formal processes, capacities for the participation of NGOs in the process of policy making from problem analysis to the formulation of the agenda and the formulation and approval of the policy have been provided..