الگوی حکمرانی مشارکتی توسعه انرژی تجدیدپذیر ایران: رویکرد نهادی

گرچه خط‌مشی‌های ملی انرژی در دهۀ گذشته بر آزادسازی بازارها در ایران متمرکز بوده است، در حال حاضر، حکمرانی مشارکتی به عنوان مدل جدید خط مشی‌های توسعۀ انرژی­های تجدیدپذیر برگزیده شده و تعاملات جدیدی میان نقش­آفرینان دولتی و غیردولتی ایجاد کرده است. این پژوهش با  استفاده از روش کیفی موردکاوی و پس از 25 مصاحبۀ نیمه‌ساختاریافته با سیاست‌گذاران، مدیران سازمان­ها و شرکت‌ها، انجمن­ها و سرمایه­گذاران به ارائۀ مدل توسعۀ مشارکتی و با رویکرد نهادی در ایران  پرداخته است. الگوی مشارکت احصایی، فرایندی است که با انگیزه­های مشارکت آغاز می‌شود و چرخۀ مشارکت  را با تعامل موثر به حرکت درمی­آورد. این چرخه با حل تعارضات، اعتمادسازی و ایجاد تعهد میان نقش‌آفرینان  موجب  تقویت بیشتر فرایند مشارکت و دستیابی به نتایج مطلوب می­شود. در این مدل،  نقش دوگانه نهادهای شناختی، هنجاری و رسمی به‌عنوان عامل پیشرفت و به طور همزمان، عامل توقف در مسیر توسعه تشریح شده است. دولت، با وضع قوانین تشویقی و تضمینی، انگیزه سرمایه­گذاری در این بخش را ایجاد کرده است؛ اما برخی از موانع نهادی هنجاری و شناختی، مانند تضاد منافع، عدم تعهد دولتمردان و عدم اعتماد بخش خصوصی موجب کاهش سرعت توسعه شده است. راهکارهای پیشنهادی، استفاده از ابزارهای تعهد (کمپین‌ها، ائتلافات و انجمن­ها)، مشارکت ارگان­های دولتی در پرداخت هزینه­ و سود اجتماعی، واقعی‌سازی قیمت حامل‌های انرژی و استفاده از ترکیب خط‌مشی­گذاری‌ها در سمت تقاضا همانند سمت عرضه، شناسایی شدند.

The model of collaborative governance for developing renewable energies in Iran: Institutional perspective

Whileover the past decade, national energy policies in Iran, have focused on market liberalization, collaborative governance has been selected as a new model for renewable energy development policies and has created new interactions between government and nonstate actors. The collaborative governance of renewable energy development, as a major solution to pollution, climate change and economic growth, has been selected as a new model for development policies in Iran, and have caused new interactions between public, private, and public actors. This research by using qualitative methodology and after 25 semistructured interviews with policy makers, managers of organizations and companies, NGOs and investors to present a participatory development model with an institutional approach in Iran. The collaborative governance is a process that has initiated by motivation and moving the engagement cycle through effective interaction. By resolving conflicts, building trust and creating commitment amongst actors, this cycle enhances the collaborative process and achieves the desired outcomes. In this model, the dual role of cognitive, normative and formal institutions as a factor for progress and simultaneously a factor for prohibition of collaboration have investigated. The government by introducing incentive laws, has created the incentive to invest in this sector. But some of the normative and cognitive institutional barriers, such as conflict of interests, noncommitment of state officials and privatesector distrust, have led to a lack of progress in development. At the end, some solutions including: commitment tools (campaigns, coalitions, and associations), participation of state organizations in paying social and social benefits, realizing the prices of energy carriers and using the combination of demandside policies as the supply side have been proposed.