بررسی فراوانی خودسوزی و رابطه آن با وضعیت اجتماعی و دموگرافیکی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان قطب الدین شیرازی طی سال‌های 1385 تا 1390

زمینه و هدف: خودکشی، عمل آسیب رساندنبه خود به قصد انهدام نفس است. یکی از روش­های فجیع اقدام به خودکشی خودسوزی استکه در جوامع شرقی شیوع بالایی دارد. مطالعه حاضر به بررسی فراوانی خودسوزی ورابطه آن با وضعیت اجتماعی و دموگرافیکی اقدامکنندگان به این عمل می­پردازد.  مواد و روش‌ها: در مطالعه مقطعی حاضر کلیهپرونده­های بیماران مراجعه کننده به بیمارستان سوختگی قطب­الدین شیرازی طی سال‌های1385 تا 1389 به صورت سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. داده­های جمع آوری شده بهنرم افزار spss-16 وارد و بااستفاده از روش‌های آماری توصیفی و آزمون مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که در طی 5 سال،از 2071 مورد بیمار سوختگی 439 مورد (1/21 درصد) ناشی از خودسوزی بوده است. توزیعفراوانی خودسوزی در زنان 7/70 درصد، در متاهلین 4/58 درصد و در جمعیت روستایی 6/56درصد برآورد گردید. بیشترین موارد در گروه سنی 44-25 سال (4/47 درصد) بود. دربیشتر موارد خودسوزی با مایعات قابل اشتعال به ویژه نفت و بنزین (به ترتیب 8/71درصد و 3/17 درصد) و در منزل (8/90 درصد) رخ داده بود. 8/67 درصد موارد خودسوزیمنجر به مرگ فرد شده بود. بالاترین انگیزه اقدام به خودسوزی­ها اختلافات خانوادگی(1/62درصد) به دست آمد. نتیجه‌گیری: بالا بودن میزان خودسوزیدر گروه زنان و گروه­های سنی نوجوانان و جوانان قابل توجه و دارای اهمیت بسزایی می­باشدو بایستی به عنوان یک مسئله مهم از نظر بهداشت روان مورد توجه قرار گیرد.