بررسی اپیدمیولوژی، یافتههای بالینی و آزمایشگاهی بیماران مبتلا به گیلن باره در جنوب کشور طی سالهای 91-86

زمینه و هدف: سندروم گیلن باره یک بیماری عصبی خود‌ایمنی است که به عنوان حادترین نوع فلج بدون رفلکس همراه با گسستگی آلبومینوسایتولوژیک در نظر گرفته میشود. عدم وجود رفلکس، درد در اندامها، ضعف اندامها و بیحس بودن را به عنوان نشانههای بالینی این بیماری در نظر میگیرند. حتی با نداشتن پیش‌آگهی خوب، درمان برای این بیماری موثر بوده است. به علت شیوع سندروم گیلن باره در جنوب ایران و تفاوت آن با سایر نقاط جهان، مطالعه حاضر با هدف بررسی مقطعی اپیدمیولوژی سندرم گیلن باره در جنوب کشور انجام شد.مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی در بیمارستان نمازی شیراز انجام شد. تمام گزارش‌های ضبط شده بیماران در بایگانی مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات لازم استخراج شد. یافته‌های بالینی و آزمایشگاهی توسط یک دیتابیس کامپیوتری آنالیز و نتایج به صورت میانگین ± انحراف معیار و یا با درصد بیان شد.نتایج: 214 بیمار بررسی شدند که از میان آن‌ها، 119(6/55%) مرد و 95 (4/44%) زن بودند؛ پانزده درصد از بیماران از مشکلات تنفسی رنج می‌بردند. همچنین، 4/1% هم از پیش واکسینه شده بودند. 208 نفر تحت درمان ایمونوگلوبولین وریدی یا پلاسمافرز  قرار گرفته و بهبود یافته بودند. یک نفر هم مبتلا به ایدز مشاهده شد.نتیجه‌گیری: این تحقیق جزئیات بیشتری را در مورد اپیدمیولوژی گیلن باره در شهرستان شیراز و جنوب کشور ارایه می‌کند. نتایج مطالعه حاضر وجود تفاوت بین الگوی این بیماری در ایران و سایر کشورها را روشن‌ می‌سازد، اما هنوز تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.