ایجاد فضاهای خود درمانگر در معماری سطوح داخلی بیمارستان ها با الگوبرداری از شیوه های به کار رفته در مساجد سنتی ایران

تاثیر متقابل فضای معماری و رنگ‌های بکار رفته در آن بر بیمار، یکی از اصول کلیدی و چالش‌های مهم در ساخت بیمارستان‌ها می‌باشد. این تاثیر علاوه بر جنبه‌های عملی و فیزیکی در اثر بخشی درمان بیمار، بر روی جنبه‌های ذهنی و روانی به جا مانده از دوره‌ی درمان، دارای اهمیت به‌سزایی است. عمق این تاثیر، نه تنها در فضای زیستی بیمار-یعنی در فضایی که زمان بیشتری را در آن سپری می‌کند- محسوس‌تر می‌باشد بلکه بر روی روحیه و نشاط کادر درمان که شاید بیش از نیمی از اوقات شبانه روز خود را در این فضا سپری می‌کنند دارای تاثیر چشمگیری است. بکارگیری عناصر روحیه‌بخش، خاص معماری مراکز درمانی نبوده بلکه حتی در معماری سایر بناها همچون خانه‌های معمولی بکار گرفته می‌شود. اوج استفاده این عناصر را می‌توان در معماری عبادتگاه‌ها، زیارتگاه‌ها و بالاخص در مساجد سنتی ایرانی یافت. در این پژوهش ابتدا به معرفی این المان‌های درمانگر در ساختار معماری و بخصوص معماری سطوح داخلی مساجد سنتی ایرانی پرداخته و سپس چگونگی بکارگیری آن‌ها در فضاسازی و طراحی فضای داخلی بیمارستان‌ها بررسی و ارائه گردیده است. براساس مطالعات انجام شده به‌نظر می‌رسد ترکیب معماری بکاررفته درفضای داخلی مساجد ایرانی با الزامات طراحی معماری یک‌فضای درمانی می‌تواند نقش تاثیرگذاری در ارتقاء روحیه، نشاط و سلامت روانی بیماران و کادر درمان داشته باشد.