بررسی اثر تابش طولانی‌مدت امواج الکترومغناطیس با ‌فرکانس فوق‌العاده پایین بر فعالیت سیستم 2β آدرنرژیک در روده باریک موش صحرایی نر

زمینه و هدف: امواج الکترومغناطیس با فرکانس 300-0 هرتز و شدت 100- 0.1 میلی تسلا، می توانند روی بسیاری از فعالیت های سلولی تاثیرگذار باشند؛ بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر قرارگیری طولانی مدت در معرض امواج الکترومغناطیس با فرکانس فوق العاده پایین (elf) بر سیستم بتا آدرنرژیک روده باریک است. مواد و روش ها: تعداد 21 سر موش صحرایی نر بالغ به سه گروه تقسیم شدند: گروه اول، گروه آزمایش به مدت 75 روز در معرض امواج الکترومغناطیس (50 هرتز، 1 میلی تسلا) در دستگاه سلونوئید روشن قرار گرفتند. گروه دوم، گروه شاهد که در شرایط مشابه با گروه اول و در سلنوئید خاموش قرار گرفتند و گروه سوم، گروه کنترل که در شرایط معمول حیوان خانه نگهداری شدند. حلقه های جداشده ایلئوم در حمام بافتی متصل به ترانس دیوسر نیروی دستگاه پاورلب[1] a d قرارگرفته و پاسخ تغییرات مکانیکی بافت به تجویز دوزهای 4^-10 و 5^-10 مولار داروی ایزوپروترنول ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون anova یک طرفه مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفتند.نتایج: نتایج نشان دهنده افزایش معنی دار (p≤0/05) انقباضات پایه گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل و شاهد بود. درحالی که میزان شل شدگی ایلئوم در پاسخ به دوزهای مختلف ایزوپروترنول (آگونیست گیرنده های بتا آدرنرژیک) در گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد و کنترل معنی دار نبوده است.نتیجه گیری: می توان چنین نتیجه گرفت، تاثیر درازمدت امواج الکترومغناطیس با فرکانس فوق العاده پایین ممکن است اثری بر فعالیت گیرنده های 2 β آدرنرژیک در روده باریک نداشته باشد.