نقش تعاملی رویدادهای استرس‌زای زندگی، حساسیت به تقویت و صفات شخصیت در پیش‌بینی شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس

زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یک وضعیت عصبی مزمن است که مشخصه ی اصلی آن تخریب غلاف میلین در سیستم اعصاب مرکزی است. مطالعه حاضر باهدف بررسی نقش تعاملی رویدادهای استرس زای زندگی، حساسیت به تقویت و صفات شخصیت در پیش بینی شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ms) انجام گرفت.مواد و روش ها: طرح پژوهش حاضر از نوع همبستگی و جامعه آماری متشکل از کلیه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهرستان شیراز در نیمه اول سال 94 بود که 162 بیمار به شیوه نمونه گیری هدفمند در این پژوهش شرکت داشته اند. پرسشنامه های پنج عاملی شخصیت، پنج عاملی جکسون، مقیاس رویدادهای استرس زای زندگی و مقیاس حالت ناتوانی گسترده (edss) به عنوان ابزار مورد استفاده قرار گرفت. به منظور تحلیل داده ها از روش آماری توصیفی و استنباطی استفاده شد. داده ها در تحلیل های آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی موردبررسی قرار گرفت.نتایج: یافته ها نشان داد رویدادهای استرس زای زندگی (β = 0.41, p <0.001)، سیستم بازداری رفتاری (β = 0.26, p<0.05) و شاخص روان رنجورخویی (β = 0.92, p <0.05) به طور معناداری توانست واریانس نمره های شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس را پیش بینی کند.نتیجه گیری: رویدادهای استرس زای زندگی، سیستم بازداری رفتاری و روان رنجوری خویی با شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس رابطه معناداری نشان داد؛ بنابراین به نظر می رسد تعامل صفات شخصیت و شرایط محیطی ازجمله نشانگرهای تاثیرگذار در شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس باشد و این امر تلویحاً اشاره دارد به اینکه ویژگی های شخصیتی افراد در روند این بیماری نقش بسزایی ایفا می کنند.