اثر کورکومین بر محور هیپوفیز-گناد، آسیب اکسیداتیو Dna و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی بافت بیضه در موش‌های صحرایی دیابتی

زمینه و هدف: دیابت با اختلال در عملکرد غدد اندوکرین سبب بروز اختلالات باروری می شود. همچنین کورکومین دارای خواص آنتی اکسیدانی و هیپوگلیسمیک است. هدف از این مطالعه تعیین اثر کورکومین بر محور هیپوفیزگناد، آسیب اکسیداتیو dna و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی بافت بیضه در موش های صحرایی دیابتی نوع یک است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به 5 گروه مساوی تقسیم شدند (8=n). گروه شاهد، گروه دیابتی تیمار نشده (30 روز، تزریق داخل صفاقی دی متیل سولفواکسید) و گروه های دیابتی تحت تیمار با غلظت های 50، 100 و 150 میلی گرم بر کیلوگرم کورکومین (30 روز، تزریق داخل صفاقی کورکومین به صورت محلول در دی متیل سولفواکسید). دیابت توسط یک بار تزریق داخل صفاقی 240 میلی گرم بر کیلوگرم آلوکسان القاء شد. در پایان دوره درمان، میزان سرمی lh، fsh، استروژن، تستوسترون، دی هیدروتستوسترون و میزان sod،cat ، gpx، hodg8 و mda در بافت بیضه توسط روش الایزا سنجش شد. تحلیل آماری توسط آزمون های واریانس یک طرفه و تعقیبی tukey انجام گردید (0.05>p).نتایج: در مقایسه با گروه دیابتی تیمار نشده، تجویز کورکومین با غلظت های 100 و 150 میلی گرم بر کیلوگرم موجب افزایش معنی دار وابسته به دوز میزان سرمی lh، fsh، استروژن، تستوسترون و دی هیدروتستوسترون، کاهش معنی دار وابسته به دوز hodg8 و mda و نیز افزایش معنی دار وابسته به دوز آنزیم های sod،cat ، gpx در بافت بیضه موش های صحرایی دیابتی شد (0.05>p).نتیجه گیری: تجویز کورکومین موجب افزایش فعالیت محور هیپوفیزگناد، کاهش پراکسیداسیون لیپیدی و آسیب اکسیداتیو dna و نیز موجب افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی بافت بیضه موش های صحرایی دیابتی می شود.