کهن‌ترین واژگان دخیل پارسی در فرهنگ و ادبیات ایتالیایی

مقاله پیش رو، نخست به رهگیری و ردیابی آن دسته از واژگان پارسی می‌پردازد که تا قرن چهاردهم به‌طور مستقیم وارد زبان ایتالیایی شده‌اند، مقصود ما در این مقاله از ایتالیا، کشوری‌ست که بیش از استقلال 1861، فاقد انسجام ملی و موضوعیت زبانشناختی و تاریخی بود و «ولگار» خوانده می‌شود؛ همان لهجه فلورانسی و توسکانی است به علاوه آنچه از شعرای سیسیل در دست است و در برخی مناطق جنوب ایتالیا، چون ناپل مشاهده می‌شود و بازه زمانی آن اغلب از قرن سیزده میلادی به بعد را در بر می‌گیرد. دسته دوم واژگان که در این پژوهش بررسی می‌شوند، شامل آنهایی است که از طریق زبان‌های متقدم و کهن غربی، مانند یونانی و لاتین به گستره زبان ایتالیایی راه یافته‌اند. برخی از این واژگان را نمی‌توان پارسی، به معنای اخص کلمه، نامید و باید آنها را واژگان ایرانی خواند که از میراث مشترک اقوام کهن «ایر، آریایی» در نواحی گوناگون ایران به معنای تاریخی و اعم کلمه سرچشمه می‌گیرند؛ اما ظهور این گروه از واژگان در ایتالیایی شایسته توجه است و آشنایی غربیان با این لغات ایرانی از خلال پارسی بوده است.