ساختارهای منطق‌گریز زبان ایتالیایی بنابر اندیشه ویتگنشتاین در رساله

لودویگ ویتگنشتاین (1889-1951)، هدف رسالۀ منطقی-فلسفی خود را مرز نهادن به اندیشه می‌داند. «ما بایستی بتوانیم بیندیشیم که چه چیز را نمی‌توان اندیشید.» او رابطۀ جهان، زبان و اندیشه را از نوع یک ریختی تعریف می‌کند از آنرو که هر سه ساختار منطقی یکسان دارند. نویسندۀ رساله، با طرح نظریۀ تصویری زبان، گزاره‌های زبان را صادق، کاذب یا بی‌معنا (منطق‌گریز) برمی‌شمارد. او اینگونه نسبت واقعیت و تصویر را توضیح می‌دهد: «برای اینکه یک واقعیت تصویر باشد، بایستی وجه مشترکی با چیز تصویرشده داشته باشد.» از ویژگی‌های شاخص شیوۀ نگارش اثر، ایجاز بسیار در یادکرد آبشخورهای فلسفی و به ‌کار نبردن مثال است. او مثالی در تبیین گزاره‌های پایه نمی‌آورد و همین شیوۀ نگارش است که ذهن خواننده را در پی یافتن شاهد برای مفاهیم اندیشۀ ویتگنشتاین متقدم برمی‌انگیزاند. در این مقاله با بررسی تطبیقی اندیشۀ نگارندۀ رساله و ساختارهای دستوری زبان ایتالیایی می‌کوشیم تا ساختارهای دارای ارزش درستی (منطق‌پذیر) و ساختارهای منطق‌گریز زبان ایتالیایی را از هم جدا کنیم. ویتگنشتاین از زبان نمادین منطقی استفادۀ محدودی می‌کند. این امر ذهن ما را برمی‌انگیزاند که دریابیم از دیدگاه او ساختارهای دستوری زبان‌های طبیعی چه نسبتی با منطق دارند. تلاش می‌کنیم تا با بررسی تطبیقی ساختار‌های خرد زمینه را برای فهم نسبت زبان ایتالیایی و نظریۀ تصویری زبان آماده سازیم.

the illogical structures of the italian language according to wittgenstein’s thought in tractatus

ludwig wittgenstein (1889-1951) considers the objective of his tractatus logico-philosophicus determining the boundaries of thought. “we should therefore have to be able to think what cannot be thought.” he defines the relationship between the universe, language and thought as a form of isomorphism due to the fact that they all have the same logical form. the author of tractatus, introducing the picture theory of language, categorizes the propositions of language into true, false and senseless (illogical). he explains the relationship between reality and picture in this way: “in order to be a picture a fact must have something in common with what it pictures.” some of the main characteristics of the book are the extreme conciseness in mentioning the philosophical resources and the lack of examples. he doesn’t give examples for elementary propositions and this style of writing arouses the readers’ curiosity to find examples for the concepts of the early wittgenstein’s philosophy. in this article, with the comparative study of the thought of the author of tractatus and the grammatical structures of the italian language, we try to distinguish between the structures with truth-value and the illogical structures of the italian language. wittgenstein scarcely uses the symbolic logic. this matter evokes our minds to grasp the relationship between the grammatical structure of ordinary languages and logic, from his point of view. by studying the small structures, we try to pave the way for understanding the relationship between the italian language and the picture theory of language.