توانش بین‌فرهنگی در آموزش‌ زبان‌های خارجی، چالش یا ضرورت؟

با شکل‌گیری دهکده جهانی که افزایش ارتباط میان جوامع زبانی مختلف را به همراه داشت، اختلافات بین‌فرهنگی بروز کرده، بستری برای ایجاد سو ‌تفاهمات میان طرفین گفتگو شد. به پیامد این پدیداری بود که اواسط دهه هشتاد میلادی گروهی از کارگزاران فراهم‌سازی کلاس‌های زبان خارجی در سطح اروپا و امریکا، برای پیشگیری از نمود چنین سو تفاهماتی، مباحث فرهنگی را در برنامه‌های آموزشی خود گنجاندند. اما نکته قابل تامل در این میان، پنهان ماندن این واقعیت از نظرها بود که تسلط بر فرهنگ جامعه زبانی مقصد، تنها و نهایی‌ترین راه پیشگیری از بروز اختلافات بین‌فرهنگی نیست، چرا که افراد در ارتباطات بین‌فرهنگی نه با فرهنگ مقصد، بلکه با فرهنگ (نوپای) سومی، برآمده از کنش‌ها و واکنش‌ها میان فرهنگ خودی و فرهنگ بیگانه، رو‌به‌رویند که توان درک و اداره آن افزون بر شناخت فرهنگ مقصد، نیازمند مهارت‌های فراتری است که به مجموعه این مهارت‌ها توانش بین‌فرهنگی اتلاق می‌شود؛ در مقاله حاضر، نگارندگان در ابتدا با بر شمردن این مهارت‌ها، به تعریف توانش بین‌فرهنگی می‌پردازند و آن را به عنوان یک ضرورت در آموزش زبان‌های خارجی معرفی می‌کنند و در ادامه، با تاکید بر الزام آموزش توانش بین‌فرهنگی در کلاس‌های زبان خارجی، چگونگی تحقق این مهم را شرح می‌د‌هند.