مقایسه‌ی دیدگاه‌های مدرسان شاغل در ایران و ژاپن در اجرای «گروه‌بندی» در کلاس‌های درس زبان انگلیسی

در این پژوهش، عوامل موثر برگروه‌بندی در کلاس‌های درس زبان انگلیسی از دیدگاه معلمان دو کشور ایران و ژاپن، میان 2 گروه شرکت‌کنندگان شامل نوزده معلم زبان انگلیسی شاغل در ایران و ژاپن و هشتادوسه دانش‌آموز ایرانی از طریق یک طرح اقدام‌پژوهی صحت‌سنجی شد. دیدگاه معلمان حاکی از وجود هفت عامل شامل یک) سطح زبانی، دو) سن، سه) نیازهای دانش‌آموزان، چهار) عوامل روان‌شناختی، پنج) تعداد دانش‌آموزان در کلاس، شش) تعداد نشست‌های کلاسی و هفتم) تقسیم تصادفی بود که تمایل معلمان ایرانی را در سطوح آموزش‌های غایت محور و معلمان ژاپنی را به‌سوی روش‌های آموزشی فرایند_ محوری نشان می‌داد. دانش‌آموزان نیز با در نظر گرفتن عواملی همچون یک) استفاده از هم‌کلاسی‌های قوی در هر گروه، دو) استفاده از گروه‌های همگن، سه) اختیار عمل با معلم (دانش و تجربه)، چهار) دوستی و رفاقت، و پنج) رفاقت توام با سطح زبانی، تنها به‌ارتقای سطح زبانی خود و نه بایایی ارتقای سطح مهارت‌های اجتماعی اهمیت می‌دادند. درنتیجه، با استناد به‌شواهد به‌دست‌آمده در این پژوهش، توصیه می‌شود؛ پیش از اجرای هر رویکرد جدید_ در اینجا اجرای کارهای گروهی در راستای آموزش به‌شیوۀ ارتباطی_ ابتدا می‌باید رویکردهای ارزشی متصدیان آموزش و یادگیری، یا همان مدرسان بررسی شود و در صورت وجود تفاوت، در اساس و پایه، به‌جای اجرای سازوکارهای مربوطه و صرف هزینه، به‌بررسی ماهیت اعتقادی معلمان و دانش‌آموزان آن‌ها و به‌ویژه، به‌هم‌راستا کردن نگرش متصدیان آموزشی با دگرگونی‌های نو پرداخت.

A Comparison of the Views of Language Instructors in Iran and Japan on the Implementation of Grouping in English Classes

In the present study, possible factors affecting ‘Grouping’ within English language classes were collected drawing on some English language teachers affiliated in Iran and Japan (no.19) and Iranian learners (no.83). The teachers’ viewpoints indicated seven factors, including (1) linguistic level (45.16%), (2) age (3.22%), (3) student needs (3.22%), (4) psychological factors (22.58%), (5) number of students in the classroom 12.90%), (6) the number of classroom sessions (3.22%), and (7) random factors (9.67), which showed the tendency of Iranian teachers to focus on productoriented while Japanese teachers were more preoccupied with processoriented methodologies in grouping. Students’ viwes involved some six factors including (1) the use of strong partners in each group (45.09%), (2) using homogeneous groups (29.41%), (3) the ability to act with the teacher (knowledge and experience) (3.92%), friendship (15.68%), and 5) friendship with linguistic level (5.88%) which could show their tendency towards improving their linguistic level and not necessarily their social skills through group work. Consequently, based on the evidence obtained in this study, it is recommended that before implementing any new approach – here, teamwork in communicativestyle teaching we should first consider the value system of teaching and learning in the region rather than implementing the related materials. After examining the beliefs of teachers and their students and in particular teachers, then we can align teachers’ attitudes with new changes.