پژوهشی گفتمان شناختی در گسترۀ کاربردها و کارکردهای نقش نمای واو در اشعار حافظ و گوته: کاربردهای آموزشی و پژوهشی

نقش‌نمای گفتمانی واو از نوع نقش‌نماهای افزاینده و توصیفی است و مهم‌ترین، پیچیده‌ترین، خلاق‌ترین، گسترده‌ترین، پرکاربردترین، و کارسازترین عنصر گفتمانی در مدیریت گفتمان است. این پژوهش اکتشافی دارای دو مبانی معرفت‌شناختی، پژوهشی، و استدلالی در واکاوی کاربردها و کارکردهای نقش‌نمای واو بود: بهره‌وری از دیدگاه‌های پژوهشگران مطرح جهانی در این مطالعات و واکاوی پیکره‌های خلاق زبانی در گسترۀ شعر فارسی و آلمانی. این پژوهش، الگوی کاربردی و کارکردی واو را در غزل‌های حافظ و اشعار گوته با استفاده از مدل وجوه گفتاری گفتمان شفرین (1987) بررسی نمود. واکاوی و بررسی دو پیکرۀ شعری نشان داد که آن دارای نقش‌های اولیه و ثانویه است. کارکردهای اولیۀ واو در گسترۀ اندیشگانی وجوه گفتاری گفتمان بوده و ایجاد روابط سه‌گانۀ زمانی، علت و معلولی، و موضوعی بین گزاره‌ها و اندیشه‌ها نتیجۀ استفاده از آن در دو اثر منظوم بود. علاوه بر نقش معهود آن یعنی عطف در کنار گستره‌های کاربردی و کارکردی فوق، کارکردهای گفتمانی ثانویۀ آن شامل کنش‌های امر، گزارش و روایت، بیان هدف، استنباط، استدلال، تاکید، توازن، گسترش، تضاد و مسئلۀ انتظارات بود که در کتب دستور و فرهنگ لغات واکاوی نشده‌اند. افزون بر این، ترکیب وجوه اندیشگانی، کنش و اطلاعات از دیگر کارکردهای این نقش‌نما بود. و همچنین استفادۀ ترکیبی از آن با دیگر نقش‌نماها نیز بررسی گردید. و در پایان، با توجه به‌کشف نقش‌های متفاوت و منحصر به‌فرد برای واو، مجموعه‌ای از راه‌کارهای کاربردی در گستره‌های آموزشی، راهبردهای مدیریتی در گفتمان، پژوهش، تهیه و تدوین مطالب درسی، و فرهنگ نگاری پیشنهاد گردید.

An analysis of the discoursal uses and functions of ‘AND’ as a discourse marker in Hafiz and Goethe poetry: educational

As a cumulative and elaborative discourse marker, and is the most frequent, crucial, creative, effective, and complex discourse monitoring element. This explorative investigation enjoys two scientific and research informing resources: analysis of key authors studies and interpretation of creative corpuses in Persian and German poetry. Applying Schiffrin’s (2006) model of discourse planes of talk to discover its patterns of use and functions, this article analyzed ‘and’ in Hafiz and Goethe poems. The results revealed that this marker had uses both in primary and secondary planes of discourse. The primary planes consisted of functions in ideational structure and plane of discourse establishing temporal, cause and effect, and topic relations. And the secondary planes included functions in the action and information structure of discourse dealing with command, narration, purpose, inference, justification, emphasis, balance, expansion, contradiction, and expectations. Unfortunately, these discoursal strategies and functions are not analyzed in grammar books and dictionaries. Moreover, as the results showed because of its pragmatic and indexical properties, this marker combined ideational, action, and information planes of discourse. The combination of and with other markers was another discoursal outcome of this study. Due to the exploration of new, different, and unique functions for this marker, some pedagogical and research implications in teaching languages, classroom strategies and its management, material development, and lexicography are discussed.