انتقال آوایی شعر فرانسه در رسم‌الخط فارسی

شعر هنری زبانی است که از دو توانایی توصیفی و موسیقایی بهره می‌برد. معمولاً در ترجمه شعر یکی از این دو توانایی به نفع دیگری نادیده گرفته می‌شود. آنچه بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد دقت در انتقال معنا و وفاداری به تصویرپردازی‌های شاعر است. افیم اتکیند، زبان‌شناس و ادیب روس در پژوهش‌های خود در حوزه ترجمه شعر به شش نمونه از ترجمه اشاره کرده‌ و معتقد است که هرگونه تلاش برای ترجمه شعر و به ویژه اشعار با شکل ثابت به یکی از این نمونه‌ها محدود می‌شود. امّا آنچه اتکیند به آن می‌رسد در نهایت آن کلیتی نیست که او اصرار دارد در ترجمه از زبان مبداء به زبان مقصد حفظ شود. به نظر ما اصلی‌ترین قسمت شعر که لفظ یا موسیقی کلمات است در ترجمه شعر از دست می‌رود. از این رو مقاله حاضر بر آن است که پیشنهادی در جهت امکان‌پذیر ساختن انتقال موسیقی شعر از زبان مبداء به زبان مقصد ارائه دهد. پیشنهاد ما انتقال آوایی در رسم‌الخط زبان مقصد است که می‌تواند جنبه‌های موسیقایی شعر فرانسه را در خوانش خوانندگان فارسی زبان ناآشنا به زبان فرانسه برجسته کند. بدین ترتیب خواننده فارسی زبان‌ شعر فرانسه نه تنها از جذابیت‌های معناشناختی شعر بهره می‌شود بلکه می‌تواند از موسیقی شعر که جزء جدایی ناپذیر آن است نیز لذت ببرد.

The phonetic transfer of French poetry to Persian orthography

Abstract Poetry is a lingual art that utilizes both description and music. In the course of translation, One of these two features of poetry is generally favored over the other with focus on conveying the meaning and poetical imagery of the poem. Efim Etkind, Soviet linguist and translation theorist points out different forms of translation and demonstrates that any endeavor in translation of poetry is restricted to these six described forms. What makes him to remain critical is that, in his opinion, the generality of the poem is nonetheless lost using any of these described methods. In this following article we suggest a way to make it more possible to convey the music of poem, which we assume is the important lost feature, through phonetic transfer from the source language to the orthography of the target language. We think conveying the phonetic of the poem would make the Persian speaking readers of French poetry more familiar with the musical property of the French language poetry and thus not only giving the Persian reader a semantic attraction of the poetical work but also an impression of the poem’s music, pronunciation and rhythm which is an inseparable part of this lingual art